Een aantal jaren terug, wou mijn dochter wat aan haar conditie doen, dit om beter mee te kunnen met de lessen LO op school. Om haar te steunen en omdat ik het ook wel kon gebruiken, besloot ik mee te doen. Zo gezegd, zo gedaan…of toch niet?

Nu moet je weten dat ik toen met mijn gewicht sukkelde (had dus een paar, beter gezegd heel wat kilo’s teveel) en 0,0% conditie. Zelfs 1 min aan een stuk lopen, lukte me niet. Dus met goede moed het boek en podcast van start-to-run met Evy Gruyaert aangeschaft en we waren vertrokken, dachten we.

Die eerste trainingen waren een hel. Het lukte me echt niet, die stomme minuut uitlopen. En dan het irritant vrolijk, nooit buiten adem stemmetje in mijn oren: “dat viel wel mee he”…NEEE
Maar..ik wou niet afgeven, wou het goed voorbeeld zijn voor mijn dochter, dus op mijn tanden bijten en blijven volhouden.
Die eerste week heb is dus ook verscheidene keren terug opnieuw gedaan, tot het me lukte om samen met mijn dochter week 1 echt te doen en 1 minuut aan een stuk te kunnen lopen. Wat was ik opgelucht: het lukte me eindelijk.

Het herhalen van een weekprogramma, heb ik wel meerdere keren moeten doen, maar langzaam begon ik in conditie te komen.

Mijn beste vriendin vertelde over haar ervaringen met het lopen van de 10 miles en vond het keitof: die sfeer en omgeving, dat was niet te evenaren. Toen kreeg ik het lumineuze idee het was toen ook bijna nieuwjaar): weet je, ik schrijf me in, niet voor de 10 miles natuurlijk, maar voor de ladies run van 5 km. Zo had ik direct wat motivatie en een doel in het vooruitzicht.

Zelfs mijn man begon mee te lopen. Hij was herstellende van een gebroken rugwervel en hij wou zijn conditie terug opkrikken.

De trainingen gingen gestaag verder. Daar liepen we dan, als gezin, rondjes in het stadspark, in het centrum.. Ik begon er echt van te genieten en keek uit naar de volgende training.

Maar tegen het einde van het programma kwam er een nieuwe uitdaging: mijn dochter liep nog maar sporadisch mee en ineens kreeg mijn man scheenbeenklachten. Als hij de 10 miles wou uitlopen, moest hij rust nemen en hopen dat hij op die dag genoeg conditie had (voor hem wel geen probleem hoor)
Daar stond ik dan: bijna aan de finish van mijn doel, maar nu helemaal alleen, geen trainingsmaatje meer. Ik heb toen een knop omgedraaid en gezegd: ik ben al zo ver geraakt, die laatste trainingen, dat gaat me wel lukken, zelfs alleen. Nu was ik ineens wel blij met dat stemmetje in mijn oren 🙂

Het verslag van die wedstrijd lees je mijn volgende blogpost.

Wat zijn jullie ervaringen met het starten met lopen? Wat houdt je nog tegen om te beginnen?