Het grote moment was aangebroken: de 10 miles van Antwerpen (voor mij dus de ladiesrun van 5km). Hier had ik heel de tijd voor getraind en naar uitgekeken.

Degenen die mij kennen, weten dat ik alles altijd tot in de puntjes probeer te organiseren. Dus de dagen voordien al goed uitgezocht waar we moesten parkeren, hoe we er moesten geraken, hoe de dag zou verlopen,… De dag voordien al de startnummers gaan en ‘het parcours verkennen’. Die avond ook de sporttas ingeladen (met veel te veel erin natuurlijk :-))

Maar toen brak de ochtend van de wedstrijd aan. ’s Ochtends een hardlopersontbijt met havermoutpap, picknick klaargemaakt voor ’s middags en dan de auto in. De twijfels drongen toen langzaam in mijn hoofd:van ‘ga ik dat echt wel kunnen’ tot ‘ik ga dat zeker niet kunnen, ik ga me belachelijk maken’. De gedachte van: ‘ik ga dat super doen’, kwam toen absoluut niet in me op. Onzekerheid weerhield me toen nog om zo te kunnen denken. Die onzekerheid is later wel gelukkig verminderd, al durft die soms toch nog eens even komen piepen.

Er eindelijk geraakt, nu kon ik niet veel meer nadenken. Want wat een massa en een sfeer.

Omkleden gebeurden in van die grote legertenten. Ik nog wat onwennig, maar de andere vrouwen in de tent waren vrolijk aan het kwetteren. Toen dat ik betrokken werd bij het gesprek, voelde ik me een ‘echte’ loopster.

Omdat het een ladiesrun was, kon mijn man natuurlijk niet erbij in de startbox. Daar stond ik, nooit iets zelf ondernomen, me altijd onzeker en niet goed genoeg gevoeld, maar nu had ik het gevoel: ik hoor erbij.

Het startschot weerklonk en ik was begonnen aan mijn allereerste ‘wedstrijd’. In het begin liep iedereen mij voorbij. Maar toen kwam in een groepje terecht die ongeveer hetzelfde liepen. Het was ver, vond ik toch, die 5 km. Ik dacht onderweg regelmatig: waar is die ***finish???? Maar opgeven, stond ineens, raar maar waar, niet meer in mijn woordenboek.

De laatste bocht en de laatste rechte lijn kwam eraan. Daar lag de finish, ernaast het publiek dat applaudisseerde en aanmoedigingen riep. Ineens was de hel van voordien vergeten en kreeg ik een extra boost. Nog een laatste versnelling en ik had mijn eerste persoonlijke overwinning binnen.

Als er 1 ding is waar ik spijt van heb, is dat ik alleen was na de finish, geen vrienden, geen familie om mijn medaille te laten bewonderen en mijn verhaal te aanhoren. Mijn man kon er juist niet bijzijn, omdat hij de 10 miles liep en toen juist moest starten. Daar stond ik dan euforisch, maar niemand om het mee te delen.
Een goede raad: als je zoiets doet voor de eerste keer, zorg dat er tenminste iemand voor je is. Vieren is toch altijd leuker met twee.

Voor degene die mijn tijd willen weten: 34 min en een beetje; misschien niet supersnel, maar ik was toch supertrots om mezelf.

Ik heb nadien nog aan verschillende loopevenementen/wedstrijden meegedaan. Maar het gevoel van die eerste keer, dat was toch speciaal en dat wou ik graag met jullie delen.