Voorbij week goed ziek geweest, dus had ik eens tijd om naar mijn opgenomen films te kijken, zo ook ‘Lying to be perfect’. Ik weet niet of jullie die kennen dus hier eventjes een samenvatting van de film: 3 beste vriendinnen (Nola, Deb en Nancy)  sluiten een pact. Ze willen alledrie gewicht verliezen en zullen daarom het advies volgen van krantencolumnist Belinda Apple. Wat de 2 anderen niet weten, is dat hun vriendin Nola de auteur is, dus eigenlijk is zij Belinda. Zij heeft haar verzonnen omdat ze overgewicht heeft en daardoor geen kans kreeg….Als je de rest wil weten, moet je zelf de film maar eens zien.

Wat werd ik teruggegooid in de tijd door die film en wat was het confronterend. Het verwoordde op bepaalde momenten dingen die ik zelf heb meegemaakt toen dat ik overgewicht had. Het probleem van overgewicht is natuurlijk in eerste plaats je gewicht. Het minderwaardigheidsgevoel is een groot deel waarom het me niet lukte om ‘slanker’ en vooral gezonder te zijn. Ik had het gevoel dat ik het niet waard was. Ik verdiende geen mooie kleren en leuke vriendinnen. Nu kun je wel zeggen dit heeft niets met je gewicht te maken. Maar, ben eens eerlijk: je wordt constant door de media, reclame, tijdschriften… om je oren geslagen hoe je eruit moet zijn. In bijna elk tijdschrift staat wel dat afvallen niet zo moeilijk is en natuurlijk het wonderdieet van het moment. Stel je dan voor dat het je niet lukt, dan ben je een sukkel, een verliezer. Ook wordt je anders bekeken als je overgewicht hebt. Ik was al onzeker en verlegen, dus dat overgewicht gaf me een echt minderwaardigheidscomplex. Ik ‘hoorde’ er niet bij, dat dacht ik toch.

Maar zoals ik al verteld heb in mijn artikel: Mijn allereerste 5km loopwedstrijd: de aanloop is er voor mij veel veranderd. Dat moment was voor mij de aanzet. Van toen af aan ging ik niet meer op dieet. Ik verdiepte me op gezonde voeding en hardlopen. Ineens kreeg ik het gevoel dat ik er misschien wel kon bij horen. Dat de kilo’s er eindelijk afvlogen, was een leuke bijkomstigheid. Maar het belangrijkste was dat ik zelfvertrouwen begon te krijgen.

De eerlijkheid verplicht me wel te vertellen dat het een lange weg was en nog altijd niet afgelopen. Zo duurde het een hele tijd voor ik toe kon geven dat ik geen overgewicht had. Nog lange tijd nadien zag ik nog altijd in de spiegel mijn oude ik: overgewicht en flets, iemand die gebukt gaat onder zich minderwaardig voelen. Ik had het geluk dat ik kon rekenen om mijn allerliefste man en beste vriendin. Maar de echte verandering moet wel vanbinnen komen en daar kan niemand je echt mee helpen. Mijn minderwaardigheidscomplex is nog sluimerend. Het overgewicht ben ik gelukkig kwijt.

Wat ik ook nog geleerd heb, is dat niet iedereen het gaat appreciëren dat je slanker en zelfverzekerder wordt. Het werkte wel heel confronterend, ik dacht dat als ik slanker was, dat ik er wel direct ging bij horen. Maar mensen zijn rare wezens en sommigen hebben moeite met verandering. Ik denk dat ze het handig vonden dat ze me als braaf deeske konden beschouwen. Dat gaf hun een beter gevoel, en ik verdenk ze er dan ook stiekem van dat ze ook een minderwaardigheidscomplex hebben. Het was soms een zware domper, maar ik heb me erover gezet. Nu heb ik de mensen rond mij die me steunen wat ik ook kies.

Tijdens mijn avontuur heb veel mensen ontmoet, sommigen hebben mij geïnspireerd en anderen heb ik geïnspireerd. Ook heeft de zoektocht naar mijn verborgen ‘ik’ me een paar heel goede vrienden en kennissen opgeleverd.

Mijn boodschap voor jullie is: ook al heb je overgewicht, voel je absoluut niet minderwaardig. Je verdient het om erbij te horen. Vind je innerlijke godin en zorg dat je zo wordt.

Natuurlijk raad ik wel aan om gezond te eten en voldoende te bewegen, maar ga alsjeblief niet op dieet. Geniet van het leven, maar op een gezonde manier.