Dwars door Turnhout

Dwars door Turnhout…eerst was ik totaal niet van plan hem mee te lopen. Dit omwille van mijn kleine ingreep aan mijn hand (een grote week geleden). Maar de dag naderde en het begon toch te hard te kriebelen. Dus vlug het besluit genomen om mee te doen. Zoals de meesten van jullie reeds weten, is Turnhout mijn thuisstad. Het parcours is daarom ook totaal geen verrassing.

Omwille dat het een avondloop is, dus totaal niet mijn ding… Geef mij maar in de ochtend, dan ben ik op mijn best. Daarbij was het zo drukkend warm. Om die redenen, heb ik wijselijk besloten om niet naar de tijd te kijken. Dus geen nieuw pr, ik ging zelfs niet proberen om mijn vorige tijd te evenaren. De bedoeling was echt om het rustig te lopen. Dit werd ook door de organisatie aangeraden, want met temperaturen van rond de 30 graden en onweer op komst, een goede richtlijn is. Zoals je wel kan verwachten, hadden de meesten er geen oren naar. Dit werd al duidelijk aan de start: wat te laat aankomen, maar toch naar voor wringen. Want: ge moest maar eens van achter zitten hè, tussen de slakken… Nu ja ik lig daar niet wakker van, persoonlijk zou ik zo denken: van achter starten..kan je heel wat inhalen (werkt ook meer motiverend, vind ik).

De start

Zoals reeds aangegeven, was het een avondloop. Dus om 19u zouden we gaan starten. Voordien kregen we nog een opwarming, die ik totaal overbodig vond, maar aan elke evenement hang ik hieraan vast. Ik merkte wel dat bij de meesten het enthousiasme op een laag pitje stond.  Misschien lag het aan de warmte of de oefeningen of de zenuwen, ik weet het niet. Voor het eerst was het een vrij lome mensenmassa voor de start, moet ik toegeven. Eindelijk was het zo ver, nog vlug wat aanmoedigende woorden en dan aftellen, wat ook weer zonder enthousiasme gebeurde.
Daar was het schot en de mensen kwamen in beweging. Natuurlijk zijn er weer een heel deel die direct beginnen te sprinten, wat niet zo slim is. Maar toch lag het tempo lager dan anders. Ik merkte direct dat het heel drukkend was, want ik had toch wat moeite om deftig te ademen (wat vlug opgelost was door mijn puffertje te gebruiken). Wat was ik blij dat ik besloten had om het rustig te doen, ik besloot toen nog vlug om het tempo nog wat te laten zakken. Zo kwam ik zeker ergens achteraan en kon ik die sfeer daar eens meemaken, want meestal loop ik altijd zo ergens halfweg.

De loop

Omdat ik mijn tempo nog liet zakken, werden we natuurlijk ingehaald. Dan is het wel moeilijk om je tempo vast te houden en niet aan te pikken. Op de tanden bijten en me voorhouden dat ik na de eerste bevoorrading een klein beetje mocht versnellen. Wat was ik dus blij dat we het bord van de 2 km passeerden. Want nog een klein stukje en daar was de 1ste bevoorrading. Omwille van het warme weer, hadden ze ook sproeiers staan. Zodat de lopers wat afkoeling kregen. Als je zo aan een nevelgordijn denkt, dan ben je er naast. Het waren echt sproeiers: met zo van die dikke harde druppels. Daarbij was het maar 1 lijn, zodat je een paar dikke druppels had. Echte afkoeling was dit niet, vond ik, of je moest er echt onder gaan staan.
Daarnaast stelde ik ook vast dat er al sommige het lastig begonnen te krijgen, ondanks dat we nog maar juist vertrokken waren.

Na deze bevoorrading ging het naar de fietsbrug richting Bels Lijntje. In dit drukkend weer was de beklimming toch wel pittig, maar doenbaar. Na 1,5 km op het Bels Lijntje draaiden we af richting het vennengebied. Het eerste stuk ging nog, tegen de 6 km was het iets anders. Toen liepen we langs Peerdesven, voor degene die hier niet veel komen: mul zand of veel slijk. Nu was het dus mul zand, wat echt niet mijn favoriete ding is. Eenmaal Peerdesven voorbij was het terug een gewoon bosweggetje, spijtig genoeg ook niet mijn ding. Doordat we nu tussen de bomen liepen, zou je denken dat het meeviel van temperatuur. Niets was minder waar: even warm en drukkend.

Eenmaal aan de 7 km, was het terug gewoon baan. Voor de meesten misschien niet favoriet. Maar hier loop ik toch het liefst op. Hier kwamen we ook een extra bevoorradingspost tegen. Goddank was het water hier niet ijskoud, maar lauw. Dit drink ik toch liever, want ijskoud water zoals op de 1 ste bevoorrading is niets voor mij. Ik krijg daar maagkrampen van. Dat we ergens van achter liepen, merkte ik ook aan deze bevoorrading. Heel de straat lang bijna onder de bekertjes. Ondanks dat je aan het lopen bent, vind ik het een kleine moeite om richting vuilbak te mikken in plaats van het gewoon op de grond te gooien.

Nog een kleine bemerking over bijna als laatste te lopen: zo stil dat het daar is en je ziet bijna geen lopers voor je. Achter je zie al helemaal niet veel meer lopen, maar dit zou kunnen omdat je bijna de laatste bent 😀 Hier wordt in stilte geleden en gestreden. Supporters langs de kant tref je op dit stuk niet meer aan. Nu bij Dwars door Turnhout is dit altijd wel een rustig gebied op supportersvlak, maar ik wordt toch wel nieuwsgierig. Als we terug dichter naar het centrum komen: hoeveel zullen er ons nog aanmoedigen? Dit kon ik direct als eens zien, want we zaten bijna aan de derde bevoorrading en het tweede watergordijn. Mijn vrees werd hier toch een beetje de waarheid. Er stond bijna niemand meer. Ik moet wel zeggen de jongens van de bevoorrading waren nog wel heel enthousiast en moedigden alle lopers nog aan. Ook al stonden ze er al een hele tijd en waren het de laatste lopers.

Juist na het watergordijn was het normaal mijn bedoeling om het tempo flink de hoogte in jagen voor de laatste 2,5 km. Toen zag ik echter een vriendin van me die het moeilijk had. Vlug een sprintje naar haar gedaan en toen vertelde ze me dat ze er echt door zat. Wijselijk hebben ik en mijn man dan besloten om haar naar te finish te begeleiden.

De finish

Daar was het kanaal, nu moesten we enkel nog naar de brug lopen en dan was de finish niet ver meer. Juist voor de brug stonden nog wat supporters. Dus dat viel nog mee. Maar aan de overkant aan het boothuis, was het echt nog druk. Dit deed me wel deugd, want zelfs de laatsten verdienen die aanmoedigingen. Misschien zelfs nog meer dan de eerste hoop.

Na deze aanmoedigingen leken de enkelingen waar we ons tussen bevonden, vleugels te hebben gekregen. Maar omdat ik merkte dat dit voor mijn vriendin geen deugd ging doen als ik ze liet gaan, heb ik het tempo toch onder controle gehouden. Ik zou ze pas de laatste halve kilometer laten versnellen.

Nog een laatste draai en daar lag de finish voor ons uit. Spijtig vond ik wel dat de ceremonie al bezig was en dat de lopers geen aandacht meer kregen. De supporters die aan de kant stonden waren eerder aan het wachten op bekenden die nog moesten arriveren. Sommigen moedigden wel aan, maar het was toch maar lauw. Voor de al die ’trage’ lopers is dit niet fijn, ze hebben ook hard getraind en hard afgezien. Misschien hebben ze harder hun best gedaan dan er bij de eerste hoop waren. Het is een blijft toch een hele prestatie met temperaturen van rond de dertig graden 11km te lopen.

Ook eenmaal over de finishlijn merkte ik dat het enthousiasme van de medewerkers bijna op was. Het medaille-meisje was nog heel vriendelijk en wenste iedereen een dikke proficiat. Nadien kreeg je zo vlug een drankje, appel en wafel toegestopt. Een vriendelijke glimlach zou toch al veel doen.
Na de finish zijn we direct doorgelopen naar huis.

Waar lopen jullie meestal tijdens zo’n evenement? Heb je ook Dwars door Turnhout meegedaan? Zo ja, wat is jouw indruk en jouw ervaring geweest?

Vele groetjes

Linda x