Ik bedacht me net dat ik weer kon beginnen zoals ik mijn meeste lopen al beschreven heb: voordien verkouden… In alle eerlijkheid: het is echt toeval. Tijdens de week ging het nog, maar donderdagavond was ik doornat geworden en dus vrijdag en zaterdag aan het snotteren geweest. Oke dus nieuwe poging:

Toen deze zondagochtend de wekker ging, voelde ik me al een heel stuk beter. Maar of het genoeg was om 20 km te gaan lopen? Dat zouden we snel genoeg achter komen. Na een goed ontbijt en tussenstop aan mijn paarden, ging het richting Zevendonk voor: ‘Zevendonk voor muco’. Misschien dat je het al wist, maar ik ben zelf een astmapatiëntje, dit al van mijn kleuterjaren. Mijn astma was vroeger heel erg, nadien verbetert. Dan terug verergert, maar nu met het lopen, merk ik wel een echte beterschap. Maar daar schrijf ik nog wel eens over.

Zevendonk voor Muco

Ik weet niet of jullie dit evenement kennen, maar die organiseren elk jaar een sportieve dag ten voordele van muco. Het ene jaar gaat er enkel lopen en wandelen door, met dit jaar een tennis marathon en het andere jaar is er een uitgebreidere versie met fietsen en motorfietsers. Zoals ik al aangehaald heb met zelf te weten wat het is ‘geen lucht te hebben’ en de noodzaak van goed te kunnen ademen, draag ik deze organisatie een warm hart toe. Daarom ben ik ook altijd van de partij en dit jaar kan ik het combineren met mijn laatste lange duurloop voor de halve marathon van Brussel. Ideaal toch?

Toen we aankwamen was het al redelijk druk, enne het was nog niet eens 9u (het zogenaamde beginuur). Lopers zijn toch rare mensen, altijd vroeg uit de veren en dan nog goed op tijd om te starten met lopen. Ons vlug gaan inschrijven, gekleurd papiertje vastgespeld en we waren vertrokken. Het is te zeggen de eerste kilometer nog wat gesukkeld met de actie-camera van mijn man (wat we dus nog niet gewoon zijn om bij te hebben). Na een geïmproviseerd bruggetje te hebben overgestoken, waren we echt vertrokken.

De eerste splitsing diende zich al snel aan, na nog geen 3 kilometer moesten die van de 20 de grote baan oversteken en de andere (7 – 12km) gingen van de grote baan weg. Mijn bedenking bij deze oversteekplaats was wel: zo’n drukke baan (Steenweg op Diest voor degenen die bekend zijn in de buurt) en niemand met bordjes? Al is het maar om de lopers te helpen, verkeer stil leggen hoeft natuurlijk niet. Voor mij geen probleem, ik loop traag genoeg en als ik even moet stappen en wachten, daar zit ik niet mee in. Maar voor de snelle lopers? Nu ja, het zal ook niet simpel zijn om hulp met oversteken te voorzien ivm regelgeving, denk ik.

Deze kilometers gingen nog verbazend vlot, ik moest echt kijken dat ik mijn snelheid rond mijn richttempo hield. Na een paar draaien kwam ik erachter dat ik te vroeg gejuich had. Nu kwam het avontuurlijk pad. Eerst over een bruggetje met zo’n doorgang waar je niet met de fiets langs kunt en dat redelijk smal was. Dan was het lopen op een smal paadje naast, op sommige plaatsen echt heel dicht, het water, met af en toe zo’n paletbruggetje. Wel een heel mooie omgeving. Nadeel was wel dat ik hier redelijk wat stukjes moest stappen en mijn tempo wel wat gezakt was.

Na een dikke kilometer waren we terug in de bewoonde wereld, dus brede paden met stukken verhard. Juist na de de 5 kilometer was er een eerste bevoorrading, bemand door twee lieftallige dames  die voorstelden om het drankflesje van mijn man bij te vullen. Van hieruit gingen we met een boogje terug naar de grote baan. En ja hier moesten we ook deze weer oversteken, met dezelfde opmerking die ik reeds eerder heb gemaakt. Na het oversteken, begon ik toch te merken dat mijn tank wat leeg aan het lopen was. 2 boterhammen en de dag voordien bijna niets, was precies toch wat weinig. Dus vlug een gelleke en we konden er weer tegenaan.

Na een tijdje zagen we in de verte lopers in de tegengestelde richting. Wat was hier aan de hand? Opeens moesten we en die van de tegengestelde richting afdraaien. Dus op 10 km waren we terug tezamen met die van de 7 en de 12 km aan het lopen. Ondanks dat dit ook onverhard was, moet ik toegeven dat het hier wel vlotjes liep. Ik bleef zonder problemen onder mijn streeftempo…of lag het aan het gelleke?

Op 11 km ongeveer, hier zat mijn gps er al serieus naast met de kilometeraanduiding van de organisatie, was er weer een bevoorrading. Deze was wel iets moeilijker te bereiken, doordat er juist een groep wandelaars de tafel ingepalmd had. Ik had echt moeite om erdoor te wringen om een bekertje water te nemen. Oké ik blijf ook altijd even aan de bevoorrading staan om rustig te drinken, maar zet je aub een beetje aan de kant. Dit toont toch meer respect naar je mede-wandelaars en -lopers. Soit, ik geef het maar mee, doe ermee wat jullie willen.

Terug vertrokken merkten we direct dat er ook veel wandelaars meededen. Ik wil niet in herhaling vallen en ik ben blij dat er zoveel wandelaars waren, maar hou aub ook rekening met de lopers. Er waren groepjes wandelaars die over heel het pad liepen. Het was een redelijk breed pad, ik denk dat er twee kleine auto’s elkander konden passeren. Dus aub hou een paadje vrij waar wij lopers makkelijk kunnen passeren en niet tussen de groep van links naar rechts en nog vlug opzij springen voor een kind dat ineens beslist dat hij vlug die steen wil bewonderen. Als het moeilijk passeren is, blijven we achter, geen probleem. Dus hou ook rekening met ons aub. Natuurlijk zijn er ook wandelaars die netjes een doorgang houden en zelfs in de kant gaan staan. Dit laatste hoeft echt niet hoor, maar toch bedankt.

Rond 15 km kreeg ik het toch serieus moeilijk, voet deed lastig, benen wilden precies niet meer vooruit. Mario stelde nog voor om een gelleke te nemen, wat ik misschien beter gedaan had, maar ik dacht nog een 5 km doorbijten. Ik kon het tempo toch nog redelijk houden, dus dat ging wel lukken. Hoopte ik.

De laatste bevoorrading en dan nog een rondje rond de Mellevijver. Dat moet lukken, jaja. Simpeler gedacht dan gelopen. Het eerste stukje ging nog. Stilletjes aan begon ik het me te beklagen dat ik niet geluisterd had naar Mario en een gelleke genomen. Mijn eigen vervloekend, verder lopen met stukjes wandelen ertussen. Bordje van de 18 km gepasseerd, nog 2 km een gevecht met mezelf en dan was ik er. Wel Mario verwittigd dat hij best niet teveel meer kon zeggen, want ik strijd het liefst in stilte.

Wat was ik blij dat we het bordje van de 20 km passeerden, mijn benen waren echt dankbaar. Nog een stukje uitlopen en wandelen en dan onze welverdiend sportdrankje ophalen.

Als jullie het moeilijk krijgen onderweg, wat doen jullie dan om je erdoor te krijgen? Heb je liever stilte om je heen, of liever gepraat om afgeleid te worden?

Groetjes

Linda