Brussels halve marathon

Het is nu een week geleden dat ik Brussels halve Marathon gelopen heb. Tijd om mijn ervaringen eens te delen. Maar allereerst: ik heb mijn tijd met 5 min verbeterd, een nieuw PR, totaal onverwacht en superblij. Ondanks mijn vervelende verkoudheid afgelopen week, kan ik terugkijken op een heel geslaagde halve marathon en heb ik heel de week nog aan het nagenieten geweest. 

We hadden er een weekend van gemaakt. Zo viel de stress van ’s ochtends naar Brussel te rijden weg. Daarbij lag ons hotel op een kleine 300m van de finish. Wat na zo’n loop toch wel handig is. Ook de metro was niet heel ver, dus  moesten we nooit echt ver stappen. Dit had ook tot gevolg dat we zondagochtend alles heel relaxed konden doen: rustig opstaan, ontbijten met een heel uitgebreid ontbijtbuffet, klaarmaken en op ons gemak met de metro naar het Jubelpark (dus de start). Voor de start nog eens over de expo gegaan en compressiekousen gekocht. Dit wou ik altijd eens proberen en dacht waarom nu niet?

De wedstrijd

Starten

De start naderde, dus was het tijd om ons naar de startboxen te begeven. Hier heb ik wijselijk besloten om de laatste box te nemen, die van 2u10. Deze tijd is voor mij voorlopig nog te snel, maar hier ga ik hopelijk minder mensen voor de voeten lopen. De sfeer in de startbox was heel gemoedelijk, misschien kwam dit ook omdat iedereen wist dat we nog een stukje moesten aanschuiven en wandelen voordat we eindelijk konden beginnen te lopen. Na een kleine 10 minuten konden we eindelijk van start gaan.

Als trage diesel die ik ben, ging de start verbazend goed. Ik kwam redelijk snel op mijn beoogde tempo. Als ik dit kon volhouden, ging ik heel blij zijn. Maar het parcours van de halve marathon van Brussel is zwaar. Toch als je gewoon bent in de platte Kempen te lopen. Ondanks dat we tijdens onze trainingen toch geprobeerd hebben verschillende keren hoogtemeters te trainen,  merkte ik de klimmeters toch in mijn benen. De bedoeling was dat ik tot de eerste bevoorrading me wat ging inhouden. Dit was het plan voordien, maar het lopen ging zo vlot dat ik ietsje sneller liep dan ik beoogd had. Nu ja, ik zou nadien wel vaststellen of dit slim was of niet. Ik had echt niet het gevoel dat ik te snel ging, dus zou het wel meevallen (hoopte ik). Doordat de tunnels niet echt een invloed hadden en ik niet echt vertraagd was, begon ik erin te geloven. Vandaag zou ik een superdag hebben.

Tijdens de wedstrijd

Tussen kilometer 5 en 14 ging het zelfs super. Maar daar kwam de gevreesde km 15 en de Tervurenlaan. Afgezien dat ik hier heb, niet te doen. Op een bepaald moment wou ik het bijna opgeven. Maar ik merkte dat ik toch nog andere lopers inhaalde. Dit gaf me de kracht om door te zetten, zo slecht was het dan toch niet. Ik durfde wel niet meer op mijn sporthorloge te kijken. Ik liep met als enige gedachte: niet opgeven.

Daar was het Jubelpark terug, nu was het nog een klein stuk naar het Beursplein, de finish. Het eerste stuk ging nog, was ook bergaf. Maar dan was er nog een stukje te klimmen. Dit was afzien, voor mij toch. En dan de afdaling naar de grote markt over kasseien. Dit deed, raar maar waar, meer pijn dan alle klimmen voordien. Daar was de laatst de bocht en zagen we de finish liggen. Ineens merkte ik dat ik mijn tijd aan het verbeteren was en dat gaf me een boost om de laatste meters nog een versnelling eruit te persen. Ik had gehoopt juist op of onder de 2u30 binnen te zijn. Maar doordat een ander loper juist voor mijn voeten ging lopen, was het 5 sec trager.

Aangekomen

YES ik had het gehaald. De emoties die door me gingen, kan ik echt niet beschrijven. Zo onwezenlijk en zo gelukkig dat ik was. Ik was aan het wenen van geluk. Die 5 minuten sneller is voor sommigen misschien een peulenschil, maar voor mij is het een wereld van verschil. Ik heb de persoon die ik was, verslaan en mezelf weer verbeterd. Hiervoor doe ik het, ik vergelijk me allang niet meer met anderen.

De halve marathon van Brussel, loop ik heel graag: de sfeer en de vriendelijkheid zijn super. Ook de bevoorradingen zijn heel goed voorzien. Zo had op een bepaald moment nog een flesje vast van de vorige en kreeg toch nog een flesje in mijn hand geduwd tijdens de bevoorrading. Dat is ook de reden dat ik op de finishfoto met twee flesjes loop. Nu ja, beter teveel drinken krijgen, dan te weinig, denk ik zo.

Nu kan ik gaan trainen voor de marathon van Eindhoven volgend jaar. Dit is gelukkig  een vlak parcours. Ze zeggen dat een halve marathon in Brussel bijna gelijk staat met een vlakke marathon. Dit zal ik volgend jaar kunnen bevestigen of ontkennen.

Oh ja, nog een kleine conclusie ivm de compressiekousen. Ik moet zeggen ze hebben me aangenaam verrast. Mijn enkels waren niet noemenswaardig opgezwollen in tegenstelling tot anders en ook de krampen in de benen vielen goed mee. Ik denk dat ik hier wat meer mee ga lopen.

Vele loopgroetjes

Linda