Nog een weekje en het is zo ver: mijn eerste marathon. De laatste maand is vlugger voorbij gegaan dan ik wou. Met overwinningen en een kleine terugslag. Maar vooral een maand waarin ik kon terugkijken op het avontuur van het trainen voor een marathon. Al mijn trainingen zitten erop en het aftellen is bezig. Dus een laatste terugblik op mijn trainingen.  Want ook al weet ik niet zeker dat ik mijn marathon ga kunnen uitlopen, toch ben ik al heel tevreden van mijn weg ernaar toe.

Langste duurloop

Mijn laatste trainingsmaand hield natuurlijk in dat ik voor de eerste keer in mijn leven 30 km ging lopen. Wat was dit spannend. Toegegeven, ik dacht er zeker tussen de 4 en 5 uur ging over doen. Jaja ik weet het, ik onderschat mezelf meestal. Onderweg heb ik verschillende repen en gelletjes uitgeprobeerd, want mijn maag is niet simpel hierin. Zo kreeg ik direct een idee wat en wanneer ik moet eten tijdens mijn marathon.

Bijkomende uitdaging van een 30 km loopje: het uitstippelen ervan. We hadden al wandelknooppunten uitgeprobeerd…met wisselend succes. Waarom eens geen fietsknooppunten nemen? Want 30 km is toch al een hele afstand. Nu alleen zorgen dat we onderweg geen nummers missen, want onszelf kennende, zijn we dikwijls zo aan het uitleggen dat we een bordje durven missen.

Op weg

Zondagochtend 10 september was het zo: camelbags gevuld, hardloopschoenen aan en we konden aan onze eerste dertiger starten. De eerste kilometers gingen vlot. Daarbij had ik besloten om niet teveel met de ‘handrem’ op te lopen. Dus ik startte direct op mijn comfortabel tempo. Toch hield dit een risico in, want ik kreeg het voordien altijd zo rond de 20 km een kleine inzinking. Raar maar waar: dit keer niet. Misschien kwam dit omdat ik nu consequent elk half uur iets at en voldoende dronk?

pech

Maar toen sloeg het noodlot toe: rond  26 km liep ik over een losse stoeptegel. Voor normale mensen geen probleem, maar mijn rechtervoet kon niet snel genoeg reageren en sloeg wat om. Zoals jullie al weten: mijn rechtervoet en enkel is onstabiel door mijn sudeck geschiedenis. Het deed niet echt pijn, toch ging ik een beetje trager lopen. Puur voor de zekerheid. Dat doorlopen was niet mijn beste idee. Ik heb de 30 km kunnen uitlopen (onder de 4 uur, trots op mezelf), maar enkel deed echt pijn tegen het einde. Daarom thuis maar ijs gelegd en brace aan. Omdat ik geen ontstekingsremmers kan nemen met mijn maag, of ik moet een heleboel andere pillen erbij nemen, heeft de dokter me iets homeopathisch gegeven.

wijs besluit genomen

Zoals je kan raden: ik kon een paar dagen echt niet meer hardlopen. Normaal stond er na die eerste dertiger nog een training van 35 km op de planning. Die is dus niet kunnen doorgaan. Koppig als ik was, heb ik wel geprobeerd. Maar die zondag heb ik het bij 25 km gelaten. Waarvan ik een heel stuk moeten wandelen heb. Mijn enkel was dus totaal nog niet hersteld. Terug ijs en mijn oefeningen doen.

Toen heb ik mijn trainingsplan losgelaten en me gewoon op het herstellen van mijn enkel gericht. Daarbij heb ik, vanaf dat het lukte, wel terug gaan hardlopen. Maar zonder vooropgesteld plan, gewoon gezorgd dat ik mijn conditie niet echt helemaal kwijt geraakte. Mijn laatste trainingen ging alvast terug supergoed.

Wat ik geleerd heb

Als ik nu terugkijk op al dit maanden van kilometers maken, merk ik dat ik toch heel wat over mezelf geleerd heb. Trainen voor een marathon is voor mij echt veel meer geweest dan enkel kilometers maken. Ik heb mezelf meer dan eens tegen gekomen. Natuurlijk is het trainen voor een marathon ook zwaar. Je mag dit echt niet onderschatten. De vermoeidheid begon zeker de laatste weken echt parten te spelen.

Maar het allerbelangrijkste wat ik geleerd heb: ik moet mezelf niet zo onderschatten en meer in mezelf geloven.

Ga ik mijn marathon halen?

Dat is nu nog de belangrijkste vraag die al heel deze maand door mijn hoofd gaat: gaat het me lukken? De helft van de tijd zeg ik ja geen probleem. De andere helft van de tijd slaan de twijfels toe: ik ga dat nooit kunnen, 30 km ging nog maar verder, binnen de zes uur, lukt nooit…. ga zo maar door.

Ik heb me volledig ingezet tijdens mijn trainingen en mijn schema voor meer dan 80 procent gevolgd. Daarbij heb ik mijn voeding uitgewerkt en mijn wedstrijdplan gemaakt. Dus de voorbereiding is dik in orde. Of ik het nu haal of niet, het avontuur was zeker de moeite.

Het klokje op mijn pagina tikt langzaam verder tot de start…net zoals mijn hoofd. Wil je me volgen of de uitslag weten? Dit kan je via de app van marathon Eindhoven (mijn startnummer is F356 en ik start in vak H)

Alvast bedankt voor al jullie steun en lieve berichtjes. Ik ben blij dat ik mijn avontuur met jullie heb kunnen delen.

Liefs

Linda