Zoals je misschien al gezien hebt, was marathon Eindhoven voor mij een teleurstelling. Het valt me ook zwaar om hierover te schrijven. Toch heb ik besloten om mijn ervaring met jullie te delen, omdat het leven nu eenmaal niet rozengeur en maneschijn is.  Een eerlijke blog met veel pijn in het hart geschreven.

De dag begon alvast veel belovend. Ondanks dat ik slecht geslapen had, onze kamer was aan de finish en die waren ze gedurende de nacht aan het opstellen. Toch zag ik het allemaal nog wel zitten, de zenuwen gierden wel door mijn lijf. Toch was er al een klein stemmetje. Iets wat ik al een tijdje negeerde en verzwegen heb voor iedereen. Een maand geleden had ik mijn enkel al eens verstuikt. Ik heb hier serieus veel pijn aan gehad en eigenlijk veel te snel terug beginnen te lopen. Ondanks dat hij nog pijnlijk was. Het ging tegen het einde wel redelijk goed, maar stabiel was die nog bijlange niet. Zou die het nu wel houden? Want een kleine oneffenheid, een kleine misstap zou misschien roet in het eten kunnen gooien.

Die ochtend dacht ik totaal niet meer aan mijn enkel. Opgewonden stond ik in het startvak en dacht: dit varkentje ga ik eens vlug wassen. Het startschot klonk en we vertrokken. De eerste kilometers gingen super. Het liep lekker en het tempo zat er goed in. Voorlopig liep ik netjes op schema.

Op kilometer 10 ongeveer begon het te regenen en wind op kop, maar het lukte nog allemaal heel netjes. Als ik dit nog wat kon volhouden dan ging ik een mooie tijd hebben. Maar dan sloeg het noodlot toe. Rond de 18 km struikelde ik en verloor mijn evenwicht. Ik kon me nog wel rechthouden, maar een hevige pijnscheut schoot door mijn rechterenkel. Na wat gevloek en gestrompeld te hebben, lukte het toch om verder te lopen. Langzaam begon ik te vermoeden dat het niet zo slim was. Want de pijn werd alleen maar erger en erger.

Wat er toen allemaal door mijn hoofd ging, is moeilijk te beschrijven. Oh nee, wat nu? Ik wil niet stoppen, ik wil niet iedereen teleurstellen..tot ik ben een mislukkeling.  Toch verbeet ik de pijn en bleef lopen. Het tempo was wel weg en op den duur stond het huilen me nader dan het lachen. Ik mocht niet stoppen want dan zou ik falen, dacht ik. Na het halfweg punt ging het echt niet meer. Misselijk en ongelooflijke pijn. De handdoek in de ring gooien was de enige beste oplossing.

Gelukkig stonden er daar juist heel behulpzame stewards en agenten. Die hebben me ongelooflijk opgevangen. Ik kreeg een warme jas aan en werd in een auto gezet. Mario is doorgelopen, want ik wou niet dat hij de ervaring van een marathon ging missen. Ik zou me ongelooflijk schuldig gevoeld hebben als hij het ook opgegeven had. Toch had ik langs de ander kant hier heel moeilijk mee. Een marathon lopen was mijn droom en dit samen kunnen beleven zou onvergetelijk zijn.

Opgepikt door de bezemwagen en naar de hulppost gebracht, waar ik direct opgevangen werd door heel lieve behulpzame rode kruis medewerkers. Ze deden echt hun best hoor, maar ik was meer bezig mijn tranen te bedwingen en mijn teleurstelling te verbijten. De dokter die mijn enkel controleerde, vermoedde dat het nog wel meeviel. Toch moest ik een foto laten nemen voor de zekerheid. Gelukkig mocht ik dit thuis laten doen, want alleen naar een vreemd ziekenhuis zag ik niet zitten.

Bijkomend probleem: de eerste hulppost was een stukje van mijn hotel verwijderd. Hoe moest ik nu naar mijn kamer geraken? Dat werd gelukkig opgelost door de rode kruismedewerkers. Er werd een rolstoel gebracht en twee sympathieke rode kruis medewerkers gingen me naar het hotel brengen. Na nog wat knuffels en opbeurende woorden gingen we op weg. Vreselijk vond ik het door de massa te moeten gaan in een rolstoel. Toch hield ik me sterk. Die lieve jongens hebben me helemaal tot aan mijn hotelbed gebracht. Waarvoor ik wel heel blij was.

Toen kon het huilen en me miserabel voelen eindelijk beginnen. Ik moet toegeven dat ik ook heel kwaad op Mario werd, hij kon nog lopen en ik niet. Onredelijk dat weet ik ook wel. Ik kon niet begrijpen dat hij doorliep en mij achterliet. Hij ging met mijn droom lopen. Kon ik ook nooit eens iets als eerste doen? Dat waren allemaal gedachten die door mijn hoofd gingen. Zo diep zat ik, ik kon en kan nu terwijl ik dit schrijf, zijn verhaal over de tweede helft nog niet aan. Ik weet dat ik onredelijk hierin ben en dat ik zo niet mag denken. Toch ben ik ook trots op hem, want hij heeft ondanks de trage eerste helft met mij, er nog een mooie tijd kunnen lopen. Alleen erover praten lukt nog niet. Zo kan ik ook nog niet naar al die berichtjes op sociale media kijken en lezen.

Terwijl ik dit schrijf, vraag ik me af of ik me niet aanstel. Maar de hartzeer is echt, het gevoel van teleurstelling en faling is aanwezig. Binnenkort zal ik het beter kunnen plaatsen. Ook heb ik het gevoel dat ik jullie in de steek heb gelaten. Jullie hebben me zo hard gesteund in die aanloop, dat ik me schuldig voel  dat ik gestopt ben.

Toch geef ik niet op. Ik ga doorgaan en mijn marathon nog wel eens lopen. Maar eerst nu de enkel voldoende laten herstellen. Daarbij ben ik al volop op zoek naar de marathon waar ik revanche ga nemen.

ps: de rechterenkel valt mee, niks gebroken. Enkel de ligamenten geraakt. Voorlopig hoogstand, ijs, rusten. Dan matige activiteit en 2 weken niet lopen. Liefst 3 weken volgens dokter, maar of me dit gaat lukken? Daarbij ga ik zeker extra trainen op stabiliteit want die is nu helemaal weer weg.

Liefs Linda