De dagen worden weer korter en het weer wordt weer slechter. Toch blijft het hardlopen doorgaan en zorgt dat ik als halve kerstboom op pad ga. Dit is niet altijd simpel, want ik het donker en vooral ’s avonds ben ik niet op mijn best. Hoe ik mijn avondtrainingen overleef, vertel ik jullie nu.

Het donker neemt je in de maling

De avonden dat ik in het donker train, vallen altijd veel zwaarder. Nu ja, zo voelen ze toch. Maar als ik dan nadien naar mijn grafieken kijk, heb ik veel lichter getraind. Als ik dezelfde training overdag zou doen, zou die veel makkelijker aanvoelen. Hier is zelfs onderzoek naar gedaan (straf hè): in het donker kan je meestal je gelopen afstand wel inschatten, enkel de inspanning niet. In het donker lijkt het alsof de omgeving veel sneller voorbijkomt. Daardoor lijkt de inspanning ook zwaarder dan de werkelijkheid.

Dus ideaal als ik niet te snel mag lopen. Heerlijk traag lopen en toch het gevoel hebben dat ik super hard getraind heb. Alleen tempolopen en interval, dat valt dan tegen. Geef ik alles en dan nadien kijk ik op mijn meter…Dus plan ik  rustige trainingen op weekdagen, interval loop ik voortaan op piste (saai) en tempolopen in op zaterdagen. Want zondag staat nog altijd mijn lange duurloop op het programma.

Verstoppen in het donker

Ja ik ga als een halve kerstboom op pad, maar ik heb hier echt wel mijn redenen voor. Nog te dikwijls kom ik lopers en fietsers tegen zonder verlichting. Als ik ook te voet ben, is dit vervelend. Maar nog niet zo erg als ik deze tegenkom met de auto. Zoals onlangs: ik reed met mijn auto in het donker en zag een tegenligger (met zijn lichten aan he). Wat reed die traag, waarom? Ineens zag ik het: er was een fietser voor zonder licht. Zo kan ik nog tig van voorbeelden aanhalen, ook met lopers.

Ik loop nu meestal wel over verlichte voetpaden. Toch neem ik geen risico. Zichtbaarheid draag ik hoog in het vaandel. Zien en gezien worden is mijn motto voor het lopen in het donker. (lees ook mijn blog: Lopen in het donker: zien en gezien worden)

Waar hardlopen?

Als het licht is, maakt het me allemaal niet uit: goede wegen, slechte wegen..allemaal eender. Maar eenmaal als het donker, ben ik een pak voorzichtiger. Zo zoek ik altijd wegen uit die redelijk goed liggen (instabiele enkel hier). Dus geen onverlichte, onverharde paden. De kans dat ik struikel of mijn voet omsla is me te groot.  Ik woon in het stadscentrum, dus ik loop meestal in rustige straten en wijken. Toch moet ik ook hier oppassen want niet alle voetpaden liggen er ideaal bij.

links van de weg

Nog een kleine opmerking: als ik buiten het centrum loop of op straten zonder voetpad, loop ik altijd links van de weg. Zo zie ik de andere weggebruikers aankomen. Kijk wel niet direct in de koplampen van de auto. Je bent dan even verblind en je ogen moeten weer aanpassen.

Motivatie-dipje

Ik geef toe: soms is het moeilijk om ’s avonds in het donker nog op pad te gaan. Wetenschappelijk bewezen of niet, maar ik merk dat ik als het snel donker is ook sneller moe ben. Dus als ik een hele dag gewerkt heb en dan nog ’s avonds gaan hardlopen, is niet altijd gemakkelijk. Eindelijk thuis, lekker warm (want temperaturen beginnen nu ook te zakken)…daar staan mijn loopschoenen, pfff ..Zou ik toch maar es overslaan? Af en toe geef ik hieraan toe. Meestal krijg ik me wel overtuigd om te gaan hardlopen. Nadien ben ik blij dat ik toch gaan hardlopen ben.

Ondanks alles vind ik het ook wel heerlijk om hard te lopen in het het donker. Heerlijk rustig en binnenkort lekker gezellig met al die kerstverlichting. Ook geeft het een goed gevoel, overal de televisie aan te zien en jij bent wel aan het sporten. Je even wat superieur voelen, zo van ik ben toch beter bezig, doet veel voor je zelfbeeld. (ingebeeld of niet, want je kunt geen oordeel vellen over die voor hun televisie zitten).

Blijf jij hardlopen in het donker en hoe overleef jij het? Ik hoor graag jullie ervaringen.

Liefs Linda