Om één of andere redenen, gaan me die eerste loopkilometers nog altijd niet goed af. Ondanks dat ik al vele kilometers en uren in mijn benen heb, blijven die eerste kilometers een gevecht. Nu ja gevecht …eerder een discussie tussen mijn lichaam en geest. Soms trekken ze zelfs aan het zelfde zeil. Dan wordt het pas lastig…Hoe ik zorg dat ik toch blijf doorlopen, lees je hier.

Het gevecht

Of ik nu een warming-up doe of niet, eigenlijk maakt het niet veel uit. Vanaf dat ik gestart ben, haat ik eerst het hardlopen. ‘Waar ben ik toch aan begonnen? Voel ik daar niet een pijntje? Wat is het koud, ik had beter in mijn zetel gebleven?’ Natuurlijk is vertrekken zonder opwarming zeker niet aan te raden, want dan is het nog veel erger. Zo doe ik negen op de tien keer netjes mijn losmaakoefeningen in de hoop dat ik sneller door dat gevecht geraak. Toch merk ik dat het niet heel veel invloed heeft op mijn eerste haatkilometers.

De moeilijkste meters zijn die van je zetel naar je deur. Vergeet het, voor mij gaat het nog een stukje verder. De eerste kilometers worden niet altijd even graag gelopen. Desondanks loop ik supergraag. Nooit ben ik nooit ben ik op zoek gegaan naar de vraag waarom ik die eerste kilometers zo verfoei. Totdat mijn vriendin vertelde dat zij daar ook last van had. Daarom de koe maar es bij de horens gevat en op zoek gegaan.

Redenen waarom

Zo stootte ik op een aantal redenen, zoals:

• geen opwarming. Nope dit is het niet, want meestal doe ik een opwarming en ook dan blijf ik het gevoel hebben dat het niet leuk is.
• te snel gestart of te langzaam. Oke, dit overkomt me soms. Toch heeft starten aan het juiste tempo nog nooit gezorgd dat die eerste kilometers vlot gingen.
• Je bent er nog niet mentaal ingekomen. Hmm dit kan een goede reden zijn, want soms heb ik echt geen zin en is het al een gevecht tot aan de deur te geraken. Die eerste kilometers moet ik er nog mentaal inkomen en me voor te bereiden op wat er nog moet komen bv interval.
• Endorfine werkt nog niet. Dit is naar mijn mening de grootste reden waarom die eerste kilometers moeizaam gaan. Ik ben een trage, oude diesel. Heel langzaam kom ik op gang, maar eenmaal bezig kan ik blijven gaan. Dat gevoel krijg ik pas na een aantal kilometers, naargelang soort training moet ik toch minstens een kwartier tot twintig minuutjes gelopen hebben.

nog een laatste bemerking

Dus nu ben ik al een stapje dichter bij de redenen waarom ik zo die eerste kilometers vervloek. Een oplossing hiervoor heb ik nog altijd niet. Toch is er een belangrijk ding waar ik aandacht aan besteed tijdens die startkilometers. Als ik begin met mijn training en ik voel een pijntje, analyseer ik het. Is het gewoon dat ik niet deftig opgewarmd ben of is er iets anders aan de hand? Vanaf dat ik merk dat verder hardlopen voor meer pijn zal zorgen en ik misschien geblesseerd kan geraken, is er maar één ding dat ik kan doen: stoppen. Luister naar je lichaam, wat wil het je vertellen. Niet simpel, geloof me. Na al die jaren, maak ik af en toe hier ook nog fouten tegen. (meer hierover in een volgende blog )

Hoe gaan jullie om met die eerste kilometers? Wat denken jullie dat de reden is dat die zo lastig zijn? Hebben jullie tips om ze makkelijker te maken?

Ik lees jullie antwoorden graag

Liefs

Linda

bron: https://www.prorun.nl/training/beginners/4-redenen-waarom-de-eerste-kilometers-altijd-de-moeilijkste-zijn-/