Wat vliegt de tijd, weeral een maand voorbij. Die marathon komt maar dichter en dichter. Ben ik er klaar voor? Absoluut niet. Ben ik op goede weg? Hopelijk wel. Voorbije maand is niet in goede omstandigheden begonnen. Toch is ze goed geëindigd. Wil je weten hoe de afgelopen maand vergaan is? Lees dan vlug verder.

Moeilijk begin…

Zoals jullie je misschien kon kunnen herinneren, heb ik vorige maand ziek afgesloten (lees road to Antwerpen #3 ). Gevolg: verschillende dagen niet kunnen trainen. De eerste kilometers deze maand waren dan ook een uitdaging en een vraag. Op nieuwjaarsdag trok ik de eerste keer na mijn ziekte terug mijn hardloopschoenen aan. Verbazend ging het redelijk goed. Nu ja er moest wel wat gewandeld worden…Dat wandelen kwamen nog regelmatig terug deze maand.

Eindelijk terug regelmaat

Gelukkig kon ik nu wel redelijk regelmatig trainen. Daarnaast had ik me ook voorgenomen om mijn core en spierversterkende oefeningen nu echt serieus gaan te nemen. Zo kwam het dat ik elke maandag mijn matje uitrolde en mijn oefeningen deed. Buiten mijn klassieke oefeningen, maakte ik gebruik van een app: nike training club. Hier vond ik echt interessante work-outs.

Mijn looptrainingen heb ik beperkt tot wat rustige duurlopen en tempolopen. Interval heb ik deze maand aan me laten voorbij gaan. Langzaam kilometers toevoegen, dat was mijn doel. Hoe blij was ik dan ook dat ik langzaam terug naar de 20 kilometer ging. Een afstand die me normaal redelijk vlot ligt..nu was het werken geblazen. Het deed me terugdenken aan het begin van mijn hardloopcarrière. Niet dat ik ooit die 20 kilometer snel gelopen heb hoor. Ik was en ben nog altijd een trage loopster. Maar ik kon blijven lopen. Dit was nu even verdwijnen. Wandelen, dat moest ik af en toe doen tijdens mijn trainingen.

…. goed geëindigd.

Tegen het einde van de maand heb ik eindelijk over de 20 kilometer geraakt, jeuh. Mijn langste loop was juist geen 23 km…die ik heel de tijd heb kunnen blijven lopen. Hoe lang ik erover gedaan heb, tja daarvoor schaam ik me een beetje. Het heeft juist iets meer dan 3u geduurd (3u02 voor goed te zijn). Ondanks dat ik me erbij neergelegd heb dat ik een trage loopster ben, een slak, heb ik er niet altijd vrede mee. Ja ik heb nu die afstand gelopen, het ging vlot en ben mooi in mijn zone gebleven. Toch is er een kleine teleurstelling over de tijd. Ik zeg wel altijd het uitlopen is belangrijker dan tijd….soms heb ik het hier toch moeilijk mee. Ik weet vanwaar ik kom en wat ik allemaal al bereikt heb…dat helpt me wel wat door die moeilijke momenten.

Terwijl ik deze blog schrijf, ben ik ook mijn statistieken voor deze maand aan het bekijken. Daarbij verwonder ik me dat ik deze maand 110 km bijeen gelopen heb. Om eerlijk te zijn, ik had echt het idee dat ik veel minder gelopen had. Het voelde minder aan.  Eigenlijk ben ik dik tevreden met mezelf nu.

En wat nu met die marathon?

Gaat het me gaan lukken? Deze vraag speelt heel de tijd in mijn hoofd: tijdens het hardlopen, tijdens het slapen, tijdens het eten…Echt heel de tijd. Ik vermoed dat ik de vraag moet loslaten en gewoon gaan trainen. Toch is er die onzekerheid. Ik weet dat ik er in Eindhoven klaar voor was… toch is er die angst dat het deze keer niet gaat lukken qua afstand. Nog een 1O weken om er te geraken. Half maart staat er mijn dertigers gepland. Misschien moet ik gewoon zien hoe deze me gaan lukken.

Liefs Linda