DNF, oftewel veel te warm en  in plaats van misschien te ver te gaan, besloten om te stoppen. Natuurlijk was het allemaal niet zo simpel. Toch geeft deze opgave echt geen bittere nasmaak. Het ging niet, punt. Dit is eenmaal de waarheid. De kans dat het goed ging gaan, was heel klein laten we eerlijk zijn. Te veel tegenslag tijdens mijn voorbereiding heeft roet in eten gegooid. Natuurlijk hoop je op een uitzondering…maar dan kwam de zon en de daarbij horende hitte…

Mijn voorbereiding

Voor degenen die me niet altijd gevolgd hebben, eventjes een kleine terugblik op mijn voorbereiding. Na Eindhoven, zat ik met een zwaar gekneusde enkel. Na een revalidatie periode die heel vlot liep, begon ik aan mijn trainingen voor de marathon van Antwerpen. Zo liep ik tegen eind november al terug 18km. Alles leek de goede kant uit te gaan. Totdat december kwam. Juist voor de feestdagen belandde ik in het ziekenhuis: zware maagontsteking en galcrisis. De hoop zakte terug een beetje.

Januari ging voorbij met veel te weinig kilometers. Toen kwam februari: weeral tegenslag. Nu een stomme val waardoor ik mijn ac gewrichtje van mijn schouder ontwricht had. Om de ellende nog helemaal compleet te maken, had ik ook nog eens af te rekenen met een zware griep. 2018 leek echt niet mijn jaar te worden (en voorlopig voelt het ook nog zo aan)

Eindelijk trainen

Eindelijk kon ik wat kilometers gaan maken, spijtig genoeg pas in maart. Veel te laat eigenlijk. Toch ging het vlotter dan ik verwacht had. Langs de éné kant hoop je dat het allemaal voldoende gaat zijn. Maar langs de andere kant weet je dat het niet genoeg is.

Toch wou ik het wagen, want anders ging ik me heel de tijd afvragen of ik toch niet…

De week voor de marathon: wat was me dat met die temperaturen. Heel de tijd getraind in winterse en koude omstandigheden. Totaal niet voorbereid voor de hitte. Toch ging ik de moed niet verliezen en hoopte ik op een uitzonderlijke dag. (of een goed onweer)

M-day

Toen we startten, hield ik me voor om echt niet te snel te gaan. Eerder op gelijke inspanning dan gelijk tempo lopen. Toen kwam de waaslandtunnel, wat is die lang en wat is het daar laf. Mijn camelbag woog ineens twintig keer meer en dat gevoel ging maar niet weg. Koppig als ik ben, blijven gaan. Langzaam begon ik het gevoel te krijgen van ja het gaat toch nog goed komen. Totdat we tegen de 14 km zaten…Mijn lijf begon echt oververhit te geraken. Besloten om af en toe toch maar wat gaan te wandelen. Ook begonnen mijn longen dicht te nijpen…hoe gaat dat hier aflopen?

Rond 15,5 km besloot ik de handdoek in de ring te gooien (weeral ja). Het ging echt niet meer, veel te warm. Ik heb door schade en schande geleerd dat luisteren naar je lichaam moeilijk is. Toch heb ik deze keer geluisterd. Rustig wandelen, dat was het plan..en misschien in de bezemwagen stappen.

Licht uit

Nu komt er een stukje wat ik twijfelde om met jullie te delen. Ook vind het het moeilijk om te schrijven. Toch wil ik eerlijk hierin zijn. Ineens werd mijn ademhaling heel moeilijk. Nog snel mijn noodpuffer nog eens gebruikt. Toch was ik te laat. Ineens begon ik te hyperventileren en ging het licht uit. Gelukkig was mijn man bij en was de bezemwagen met wat politie-agenten ook gearriveerd. Wat er dan juist allemaal gebeurt is, kan ik niet vertellen. Ik was half bij bewustzijn..flarden gesprekken, gezichten…Dus ambulance in.

In het ziekenhuis begon het allemaal wat beter te gaan. Enkel mijn rechterkuit, wat was dat. Ik kon mijn rechterbeen niet strekken. Gelukkig is het gewoon een zware verreking. Hoe ik dit opgelopen heb, weet ik niet..Volgens Mario was ik voor ik neerging heel hard aan het waggelen. Misschien daar ergens?

De rit van het ziekenhuis naar de Groenplaats was raar. Op de Groenplaats mijn tas ophalen, was nog raarder. Na sardientjes in een tram aan de auto geraakt. Op weg naar huis, drong het nog altijd niet goed tot me toe. Nu eenmaal thuis, geef ik toe: deze opgave was voorspeld. Wat erna gebeurde, ga ik wel eens bespreken met mijn arts. Want dit was heel lang geleden dat ik zoiets nog meemaakte.

Voor degenen die het zich afvragen: ja ik heb gedronken onderweg. Ik had dus zelf mijn camelbag bij en hier regelmatig van gedronken.

Wat nu?

Eerst en vooral als eerst een rustig verwerken, kuit laten herstellen en mijn arts eerst eens raadplegen. Daarna geef ik niet op. Een goed schema opstellen en rustig trainen naar Eindhoven opnieuw. Een marathon is niet voor iedereen, dat besef ik ook wel. Toch had ik vorig jaar, als ik mijn enkel niet omgeslagen had, hem uitgelopen (nu ja dat denk ik toch).

Alvast bedankt voor al jullie lieve aanmoedigingen en steun.  Zonder jullie zou ik nog altijd denken dat ik niets waard ben.

Daarnaast zou ik ook nog heel graag de agenten van de politie Antwerpen (?) willen bedanken. Volgens mijn man hebben ze echt met me ingezeten. Ik kan enkel flarden herinneren, maar ik voelde wel hun bezorgdheid. Een dikke merci voor jullie goede zorgen. Ook een vrijwilliger van het Vlaamse Kruis die langskwam (nogmaals van horen zeggen) dankjewel om te helpen.

Voorlopig voel ik me nog wel belabberd: hoofdpijn en echt pijn aan mijn longen. Maar alles gaat voorbij. Liever zo dan verder gelopen te hebben en er niet meer te zijn.

Liefs

Linda