Kajakken…iets wat ik altijd wel eens wilde proberen…maar nooit gedaan heb. Angst voor het onbekende, angst om onder de kajak te komen,…allemaal excuses waarom ik nooit in dat bootje ben gestapt. Ineens besloten om het toch te doen…niet nadenken en gewoon doen. Ik kan redelijk deftig zwemmen, kajaks slaan niet zo snel om, de rivier is niet echt diep, zelfs kinderen kunnen het…redenen genoeg om een kajak te reserveren en de rivier af te varen. Ideaal toch in deze zomerse temperaturen. Twee keer heb ik me nu hier al aan gewaagd en ik ben totaal verknocht.

Mijn aller, allereerste keer

Zoals jullie ook al doorhebben: het is warm..heel warm. Op vrijdagavond waren we aan het zoeken wat we in het weekend konden doen. De zee? Nee, niet mijn ding en veel te druk. Openluchtzwembad? Idem, veel te druk. Toen ineens kwam het lumineus idee om te gaan kajakken. Mario had dit al een paar keer in zijn vroegere leven gedaan en vond het leuk. Dus al mijn angsten en onzekerheden aan de kant gezet en besloten om het eens te proberen.

Voor mijn eerste keer was onze keuze gevallen op de Ourthe in Durbuy. Via de site van Adventure Valley hebben we een kajak gereserveerd. 8 km leek ons een goede afstand voor de eerste keer. Alles was vlug geregeld, dus nu kon het aftellen beginnen. Totaal geen idee wat me te wachten stond…spannend. Totaal uit mijn comfortzone komen, iets wat ik langzaamaan beter en beter kan.

In de kajak

Zaterdags op tijd het bed uit, want Durbuy is een afstandje rijden van Turnhout. We hadden om 10u gereserveerd, hopelijk was het nog niet te druk. Aangekomen aan het startpunt Adventure Valley in Durbuy was het nog heel rustig, maar daar kwam snel verandering in. Adventure Valley is een ware speeltuin voor groot en klein. Ik was echt wel verbaasd wat je er allemaal kon doen. Nog zoveel leuke dingen die ik ooit wel es wil proberen: speleo, mtb, klimmen…Hier gaan ze me misschien nog wel eens terugzien.

Maarreuh we kwamen om te kajakken. Omdat we gereserveerd hadden konden we ons direct naar de pendelbus begeven. Als je je afvraagt waar de oude lijnbussen blijven…ik weet nu het antwoord ;-p Eerste probleem: er stonden er twee: welke was die voor 8 km? Wilde ik mijn beste Frans boven halen om te vragen, was die begeleider toch een Vlaming zeker (of een Waal die begot goed kon praten met een westvlaams accent). Op de bus was het redelijk rustig, dus een goed tijdstip gekozen.

Aangekomen aan het vertrekpunt van de kajaktocht. Help wat, waar, hoe? Ook hier werden we weer netjes in het Nederlands geholpen…en ik had nog zo geoefend op mijn Frans. We moesten een zwemvest uitzoeken, peddels en al onze spullen in een emmer steken. Dan mochten we in de kajak stappen. Van voor of van achter? Totaal geen idee, totdat ze vertelden dat degene die achter zit moet sturen. Heb ik al verteld dat ik totaal geen idee had hoe ik een kajak moest besturen/roeien? Dus netjes van voor plaatsgenomen en de vriendelijke jongens duwden ons in het water.

Peddelen

De eerste meters (al voelden ze wel als kilometers) was het uitzoeken. Al snel had ik het door en konden we beginnen aan de afvaart. Het ging rustig zijn gangetje en ik kon van het uitzicht genieten. Ook zagen we dat er niet al te veel water stond in de Ourthe. Met al die rotsen, benieuwd of we heel de tijd netjes konden varen. Na een tijdje kwamen we aan de stroomversnellingen…ooh spannend. Nu ja voor mij toch, want eigenlijk vielen die heel goed mee.

Het enige nadeel: sturen. Soms gingen we volle bak richting oever…en totaal geen idee hoe we dit konden vermijden. Ook zaten we een paar keer vast. Toch zijn we niet uit de kajak gemoeten, na veel duw en sleurwerk konden we ons loswerken. Ineens kwamen we andere kajaks tegen..oke ze hadden ons eerst voorbijgestoken toen we aan het sukkelen waren. Nu haalden ze in. Ineens stak mijn competitiegeest op…ik ging ervoor. Peddelen uit alle macht als we een kajak voor ons spotten. Ik moest en zou die inhalen. Over de hele afstand hebben we toch 4 kajaks voorbijgestoken en ver achter ons kunnen laten.

Effe rusten

Onderweg passeerden we ineens het halfwegpunt…raar het voelde al veel verder aan. Dat kajakken ging toch niet zo snel als het aanvoelde. Ook was er hier een aanlegplek om te kunnen rusten en te picknicken. Toch een beetje eng: gaan we kunnen uitstappen zonder om te slaan en terug vertrekken nadien? Gelukkig viel het allemaal mee. Terwijl we een pauze namen, ook es wat afkoeling gezocht in de Ourthe (deed deugd).

Het tweede deel ging een stuk beter, Zo bereiken we vlot het eindpunt. Ai, hier was het een helling waarop we moesten stranden..Gelukkig had Mario het sturen al een beetje onder de knie. Elegant uitstappen…daar ga ik nog op moeten oefenen. Gelukkig stonden hier ook vriendelijke jongens klaar om ons te helpen met de kajak aan de kant te krijgen. Aha eindelijk kon ik mijn Frans nog es gebruiken.

Whoohoo..I dit it

Nog eventjes wachten op de pendelbus terug naar onze auto en het avontuur zat er weer op.Wat een dagje was me dat. Blij dat ik uit mijn comfortzone ben gekomen. Kajakken is echt zalig. Ik maakte me vroeger zorgen om niets. Nu ja er zullen wel wat risico’s zijn. Voorzichtig zijn is en blijft natuurlijk altijd de boodschap. Toch is kajakken heel toegankelijk. Enkel mijn armen en schouders..amai. Tja met hardlopen train je dit niet echt he.

Omdat ik het zo leuk vond, hebben we direct besloten om dit meer te doen. Met als volgende afvaart ietsje dichter bij huis: de Nete. Hoe deze afvaart verliep en wat ik nu de leukste vond, lees je in mijn volgende blog.

Wie van jullie heeft al gekajakt? Lukte het sturen? Of heb je, net als ik vroeger, hier toch een beetje schrik voor?

Liefs Linda