De laatste trainingsmaand zit er weer op.  Een maand waarin ik eindelijk terug echt vertrouwen erin kreeg, dat ik er echt begin in te geloven dat het gaat lukken. Voor het eerst sinds lang nog es 30 kilometer gehaald. Nu kan het taperen beginnen, maar eerst nog vlug een terugblik op voorbije maand.

Over de 20 kilometer

Zoals ik in mijn vorig overzicht al verklapte (zie Weg naar marathon Eindhoven deel 2), was de maand al goed begonnen: eindelijk heb ik de afstand van een halve marathon nog es gehaald. Zoals ik voordien gemeld had: ik train nu meestal op tijd. Ik merk dat dit me toch veel beter ligt. Want als ik een uur moet: rap of traag een uur blijft een uur. Met afstand had ik nogal makkelijk de neiging om wat sneller te lopen om er sneller vanaf te zijn als ik wat minder zin had. Natuurlijk liep ik met een hartslagband…maar dan durfde ik mijn meter te negeren. Daarom ben ik terug overgestapt op tijd. Hier kan ik niet zeuren.

Toch wil je af en toe es weten of je toch nog een bepaalde afstand kunt lopen, nu ja ik toch. Daarom had ik besloten om dit keer es echt tot die halve marathon te gaan. Wel op een rustig tempo.Daarom mijn sporthorloge maar ingesteld dat ie een alarm gaf elke keer dat ik te snel liep. Irritant, maar het werkte wel.

Richting de 30 kilometer

Maarreuh…ik wil een hele lopen, geen halve he. Daarom werden de tijden en daardoor ook de kilometers langzaam opgebouwd. Zodat mijn langste training er stilletjes aan kwam: 4u. Met een sprankje hoop dat ik de 30 kilometer ging halen. Toch was dit niet het doel op zich.

Zondagochtend, de wekker ging. Tijdens de ontbijt lukte het me niet om deftig te eten. Het gevoel dat er niets in ging, zenuwen? Laten we hopen. Alles ingepakt en op weg. De eerste kilometers, nu ja minuten eigenlijk (loop op tijd weet je nog) ging het vlot. De eerste twee uren gingen vlot vooruit, gelletjes gingen er vlot in en het drinken lukte perfect. Over dat drinken: omdat ik merkte dat ik de neiging had veel te weinig te drinken, had ik met Mario een afspraak gemaakt. Hij ging voortaan aangeven wanneer ik moest drinken (elke kwartier dus). Wat was hij blij dat hij es moest commanderen, met als gevolg dat ik sindsdien dit elke keer aan mijn been heb.

Enkel mijn maag begon ineens lastig te worden. Misselijk niet te doen. Nu ja vanaf de start had ik al een ambetant gevoel in mijn buik. Blijven doorgaan dacht ik, het zal wel meevallen. Tempo viel wel wat terug. Tegen het einde had ik echt krampen. Wat was ik blij dat ik de 4 uur gehaald had (ondanks dat ik op het laatst meer moest stappen). Juist geen 30 kilometer, maar wat was ik blij dat ik er was. Oh ja: de maagpijn en krampen waren niet te vermijden, de dagen nadien echt buikgriep gehad.

Mijn laatste duurloopje

De laatste zondag was er normaal nog een laatste keer een 2-uur loopje gepland. Echter mijn lichaam had andere plannen. Vrijdagochtend rekte ik me uit in bed en ineens pijnscheut door mijn knie (knie was ineens overstrekt). Ik dacht bij mezelf dat het allemaal wel ging meevallen. Gedurende de dag deed mijn knie heel de tijd lastig…dus toch verkeerd gedacht. De hoop dat het allemaal ging meevallen was er ondanks alles toch nog. Zaterdags was het lesdag (voor mezelf)…en hier had ik echt last van bepaalde bewegingen. Dat stilzitten hielp zeker niet. Toch dacht ik dat het lopen wel ging lukken.

Zondagochtend bij het opstaan geen last van mijn knie, dus ging ik het erop wagen. Enkel besloten om niet te ver van huis te gaan. Zodat ik snel thuis kon zijn als het misliep. Tijdens de eerste kilometers totaal geen last, maar na een uurtje begon ik af en toe toch iets te voelen. Niet echt pijn, enkel af en toe zo een vervelend gevoel. Omdat ik nu echt geen risico wil nemen, was de beslissing om rap (nu rustig) terug naar huis te keren en de training niet af te maken. Nadien voelde ik mijn knie wel. Ik kan het niet echt pijn noemen. Enkel sommige bewegingen gaan niet zo vlot. Daarom gaat het slot op de trainingen en ga ik rusten tot de marathon.

lopen met wandelblokjes

Mijn manier van trainen werkte voor mij dit keer perfect. Daarom nog es een klein beetje uitleg erover. Mijn voorbereiding was dit jaar net ideaal. Daarom heb ik me niet echt toegelegd op snelheden. Ook heb ik gekozen om ietsje minder looptrainingen te doen en wat meer crosstrainingen en krachttrainingen toe te voegen. Dit zorgt wel dat ik veel minder kilometers gelopen heb dan vorig jaar. Toch voel ik me veel fitter dan toen. Daarnaast ben ik begonnen met training te geven en een opleiding te volgen. Deze manier van trainen was veel makkelijker te combineren met alles.

Daarnaast heb ik mijn lange duurlopen ingedeeld in blokjes, met daartussen 5 minuutjes wandelen. Dit om twee redenen: zo kon mijn voet tussendoor wat bekomen en Mario kan zich dan deftig meten en eventueel wat extra te eten (diabetes weet je nog?). Ik merkte dat ik tijdens de loopblokken beter mijn snelheid kon houden. Dus heb ik besloten om mijn marathon ook zo op te delen.

Ga ik altijd zo trainen, hoor ik jullie nu afvragen. Nee hoor, de bedoeling is dat ik langzaam terug ga opbouwen om heel te tijd te kunnen hardlopen. Toch ging dit deze keer niet lukken. Want zo een denderend goede voorbereiding heb ik nu ook niet gehad. Op deze manier merk ik dat ik verder kan lopen met een deftige snelheid. Dus voorlopig is dit mijn strategie.

Nu rest me enkel nog af te tellen naar M-day.

Liefs Linda