2018 was voor mij echt een jaar om te vergeten. Ik had het gevoel van de éné tegenslag naar de andere te gaan. Sommigen had ik kunnen vermijden, anderen…tja waren het noodlot zeker. Nog 1 keer wil ik stilstaan bij 2018 en dan gaan de boeken hierover dicht. Ik wou eerst een ‘klaagblog’ schrijven met wat er allemaal tegenstak. Toch is dit niet waar en ben ik tot een verrassende conclusie gekomen. Een terugblik op mijn kwakkeljaar.

Goed begonnen….

Feitelijk was mijn gesukkel nog in 2017 begonnen, juist voor de feestdagen. Door mijn maag en gal kwam ik in het ziekenhuis terecht. Ik mocht met Kerst naar huis, maar echt beter was ik nog niet. Dus zo ben ik het nieuwe jaar gestart. Misschien was dit al een voorteken? Kan zijn, toch geloof ik niet snel in voortekenen en het lot. Snel de draad opnemen, was mijn bedoeling. Zo kon ik het jaar goed inzetten met een eerste loop op nieuwjaarsdag. Maar spijtig genoeg moest de ellende nog beginnen.

of toch niet?

Ik had echt het gevoel dat ze me dit jaar ‘moesten hebben’. Mijn maag deed nog wel lastig, toch leek het snel te beteren. Dan ging ik op mijn smikkel: ac-gewricht ontwricht. Stomme griep en verschillende verkoudheden, sinusitissen en dergelijke doorgemaakt. Een wereld die doordraaide door ineens de ziekte van Menière aan te nemen. Daarbij was het veel te warm (voor mij om te hardlopen toch), waardoor mijn astma ineens weer lastig begon te doen en ik voor de rest van het jaar hiermee sukkelde.

Tussendoor heb ik echt geprobeerd om mijn conditie te behouden: wandelen, hometrainer en step maakten voortaan deel uit van mijn trainingen. Zo heb ik ontdekt dat ik toch wel veel liever loop dan al die andere dingen hoor 😀

Lichtpuntjes

Ik kan het nu over heel uitgebreid gaan hebben over alles misgelopen is in 2018 hebben. Toch is natuurlijk niet alles kommer en kwel geweest. Zo waren er ook nog wat kleine overwinningen. Zo heb ik 2 cursussen hardloopbegeleiding en looptechnieken gedaan, mijn eigen zaak gestart, af en toe toch wat leuke wedstrijden kunnen lopen. En als afsluiter: ik ben ingeloot bij de Marathon van Berlijn. Voor de eerste keer meegedaan en er direct bij..wie had dit kunnen denken. Misschien ook een voorteken voor 2019? Wie weet.

Eigenlijk was het gewoon een raar jaar. Met elke keer dat het goed leek te gaan, een kleine tegenslag waardoor ik weer wat achteruit moest. Zo heb ik bij sommige dingen die ik bereikt heb een wrang gevoel. Vooral datgene waarover ik eigenlijk niets verteld heb. Voor degenen die me volgen, die kunnen het misschien wel raden. Dit was voor mij zo tegenstrijdig en (erg om te zeggen) ik heb er geen goed gevoel bij. Dus voorlopig schrap ik dat van mijn lijstje van overwinningen. Voor al degenen die niet mee zijn, een kleine hint: iets met marathon lopen ;-). Ik weet nu dat ik het kan, dat is het voornaamste.

Wat zie ik daar in mijn statistieken?

Ik had jullie nog een verrassende conclusie beloofd he. Nu hier komt die: ondanks alles heb ik toch nog wat kilometers om de teller staan. 830 om het moment dat ik deze blog schreef. Tja er dienen in december nog wat loopjes afgewerkt te worden met mijn nieuw schema, dus er zullen er nog een paar bij kunnen komen.

Maar deze kilometers zijn heel onregelmatig geweest gedurende het jaar: soms was het te veel kilometers op te weinig tijd, leek het. Het grootste probleem was de onregelmatigheid van mijn trainingen. Niet altijd bewust en meestal buiten mijn wil om. Ik had echt moeite om er regelmaat in te brengen. Als ik een ritme gevonden had, was er wel altijd iets om een stok in het wiel te steken.

Op naar 2019

2019 ga ik anders aanpakken…ziek worden vermijden, ongevallen vermijden (hoe dat weet ik nog niet :-D). Maar vooral zorgen voor een betere regelmaat. Daarom heb ik besloten om echt terug van de basis te beginnen. Gewoon eerst werken aan de basisconditie. Met het starten van deze trainingen eindig ik 2018. Hoe ik vooruit kijk op 2019 lees je in mijn volgende blog.

Liefs Linda