5km natuurloop Lier: nieuw pr
Mijn eerste wedstrijd van het jaar: de 5 km op de natuurloop van Lier. Korte afstanden zijn niet dada…niet omdat ze niet zo imposant zijn om te vertellen. Eerder omdat ik meestal pas na 5 km in mijn ritme kom. Toch wou ik graag mezelf eens testen. Es kijken of ik aan het vooruitgaan ben in mijn snelheid. Waar leent dit beter om te testen op de natuurloop van Lier?
Daarbij kwam nog dat de wedstrijd in de namiddag was…start om 13u40. Echt niet mijn ding….meestal toch. Vooral het probleem: wat moet ik voordien eten, drong zich op. Nu hoor ik jullie denken voor een 5 km is dat toch niet echt nodig? Misschien niet, maar ik wist dat ik tot het uiterste ging gaan en ik heb nogal een ambetante maag. Gelukkig heb ik een lekker receptje gevonden ..en wat aangepast natuurlijk. Woensdag verschijnt het receptje online.
Na het eten de auto in richting Lier. De zenuwen begonnen toch wat op te spelen. Ging het me wel lukken? Het was al mijn begincarrière geleden dat ik deze afstand gelopen had. Toen deed ik er een 35 minuten over. Natuurlijk wou ik hieronder geraken ondanks dat ik niet echt graag korte afstanden loop en hierop train.
Aangekomen, was er al gezellig druk. Vlug mijn startnummer gaan afhalen om dan aan mijn opwarming te kunnen beginnen. De startnummers waren hier met een waarborg, dus kregen we een stevige startnummer…die een beetje gebogen stond. Dit opgespeld krijgen was een kleine uitdaging. Maar het was me gelukt. Die hindernis was weeral overwonnen.
Na nog eens vlug wat te drinken en noodzakelijke toiletbezoek, kon ik aan mijn opwarming starten. In tegenstelling tot andere wedstrijden en evenementen waar ik al aan meedeed, was hier bijna iedereen zich aan het opwarmen. Als ik dit vroeger deed, keek iedereen maar een beetje raar terwijl ik aan het beenzwaaien was. Natuurlijk waren er ook anderen bezig..maar meestal waren we toch in de minderheid (buiten de toppers natuurlijk). Hier was iedereen aan het loslopen en het loswerken. Wat een verademing.
Dan was het tijd voor de start. Gewoon op een hoopje ergens op de piste. Natuurlijk werd er wel afgeteld en klonk er een startschot. Toch was ik in alle tumult mijn garmin vergeten aan te zetten. Hier kwam ik na een vijftal minuten achter. Nog vlug op start geduwd, maar gelukkig had Mario wel van de start zijn horloge aan.
Na een half rondje op de piste, ging het richting de dijken langs de Nete. Mijn bedoeling was me de eerste kilometer wat in te houden, toch liep het vlot ..heel vlot. Want ik haalde direct heel wat mensen in. De wind zat in de rug, dus had ik wel een beetje angst voor het tweede deel. Want we moesten halfweg ongeveer over de Nete en dan terug.
Na een grote kilometer moesten we ineens over een parking lopen. Dit was wel wat vervelend, tussen en langs de auto’s. Echt doorlopen zat er niet in. Hier hadden ze misschien de laatste rij kunnen vrijhouden, zodat het lopen ietsje beter ging lukken. Eenmaal terug langs de Nete, kon ik terug wat doorlopen. Met af en toe wat voetgangers ontwijken.
Daar was het punt om te draaien. Over de brug en dan terug richting de piste. Vanaf nu was het wind op kop. Het gevoel zat nog redelijk goed. Alleen voelde ik me wel een beetje schuldig naar Mario toe. Ik liep helemaal afgesloten en volledig gefocust. Dus gaf ik geen aandacht aan hem. Verbazend hield hij zich ook stil. Nu ja lang heb ik er niet bij stilgestaan. Ik was bezig met mijn strijd tegen de tijd.
Om eerlijk te zijn, van de omgeving heb ik echt niet veel gezien. Het enige wat ik me ervan herinner, is het water en het draaien. Soms waren het wel wat scherpe bochtjes.
3 kilometer…en ik begon het toch wat moeilijk te krijgen. Even ging de gedachte om te stappen door mijn hoofd. Gelukkig kon ik dit vlug uit mijn hoofd zetten. Ik moest en zou die finish halen …en dit zonder te stappen en zelfs te vertragen.
Dan zag ik ineens langs de overkant de piste. Daar was de brug en het bordje van nog een kilometer te gaan. Tanden bijten, ik was er bijna vanaf. Stond er me nog een rondje op die piste te wachten. Echt, ik loop totaal niet graag om een piste. Dus met al mijn wilskracht blijven gaan…en daar was de finish. Natuurlijk moest ik er nog een klein sprintje uit persen. Ik kon mijn ogen niet geloven toen ik op die klok 30 minuten en nog wat zag staan. Dit kon toch niet waar zijn?
Mario was zo enthousiast naast me aan het vertellen. Maar ik was echt diep gegaan en moest effe op adem komen voor ik hem verstond. Hij vroeg me ineens of ik wel besefte hoe snel ik gelopen had? Totaal geen flauw idee. Ik was nog heel de tijd aan het twijfelen of ik het echt goed gezien had. Toen liet hij mij zijn horloge zien: 30 minuten en 10 seconden. Wat was ik verbaasd..en trots om mezelf.
Een nieuw pr..ongelooflijk.
Korte afstanden zijn nog altijd mijn ding niet. Toch dik tevreden. Ook was het goed georganiseerd. Echt een leuke wedstrijd om mee te doen. Ik ga hier zeker nog meer komen meelopen. Voordien liep ik meestal grotere evenementen mee en durfde ik me niet wagen aan zo een wedstrijd. Gewoon omdat ik dacht niet goed genoeg te zijn, dat ik me daar belachelijk ging maken. Natuurlopen in Lier hebben me echt overtuigd dat dit niet zo is. Ik voelde me hier evengoed thuis.
Nog een kleine vermelding over de sportdrank die nadien aangeboden was. Die was superlekker en smaakte me echt.
Liefs Linda
