mijn loopavonturen

Estafette 1/2 marathon tvv Gielsbos

Een tijdje terug kwam er de vraag in het whatsapp groepje van mijn trainer of er interesse was om teams te vormen voor de estafette halve marathon in het Giels bos. Twee vragen schoten door mijn hoofd: wat is begot een estafette halve marathon en ik trage slak, ga ik wel in een groepje passen?

De eerste vraag had een heel simpel antwoord. Een estafette halve marathon is met een team van 3 personen de afstand van een halve marathon lopen. Dit door ieder 3 rondjes van 2 km ongeveer te lopen en het laatste rondje als team, zodat je gezamenlijk kan finishen.

De tweede vraag bleef voor mij toch wel een beetje wringen. Het overgrote deel van de groep loopt een pak beter dan mij. Pieter (de trainer dus) probeerde me gerust te stellen dat het een loopje voor het plezier ging zijn, dat snelheid er niet toe deed. Dus mijn stoute schoenen aangetrokken en ik ging meedoen. Zo werd ik ingedeeld in een groepje, die mij op hun beurt gerust stelden dat mijn snelheid echt geen probleem was.

Toen was het zover: de dag van de estafette halve marathon. Zenuwen gierden ineens door mijn lijf. Niet het lopen op zich schrikte mij af, eerder mijn teamgenoten teleurstellen. Tristan en Bianca, mijn teamgenootjes, stelden me nogmaals gerust.

Langzaamaan kwamen ook de andere teamleden eraan. Toptimum was er met 3 teams. Een heel sympathieke bende, dat gaan jullie nog wel merken.

Opwarmen, mijn moment om even in mezelf te keren en me te focussen. Ik loop het liefst ergens stilletjes alleen. De anderen gingen het parcours verkennen. Dit doe ik dus echt niet graag. Ik wil niet weten wat me te wachten staat, want dan gaat mijn kopje misschien weer van alles in zijn kop steken…ach ja jullie begrijpen me wel.

Zoals gezegd moet iedere loper 3 rondjes afleggen en als team nog eentje. Hoe de verdeling gaat mag het team zelf beslissen. Tristan had een goed voorstel gedaan en heel diplomatisch omschreven: de 3de snelste eerst, daarna de op 1 na traagste en dan de op 2 na traagste. Ik met mijn blonde haren moest hier even over nadenken whahahaha. Dit hield dus in dat ik als eerste ging starten en het langste rust had voor het eindrondje.

De eerste lopers moesten zich aanmelden. Hier ging ik …2 kilometer bijna alles geven, dat moest toch te doen zijn zeker? Om me niet in te val te laten trappen, had ik besloten om achteraan te starten…niet dat het hielp. Het fluitje klonk en ik was weer te snel uit de startblokken. Dit ging ik niet volhouden…maar afgeven deed ik ook niet graag.

Halfweg ronde 1 bedacht ik me: ik moet dit nog wel 3 keer doen hé. Dus toch een beetje trager gegaan. Na nog wat stomme lusjes (wat haat ik lusjes zo) was daar de aflossingszone waar Bianca al klaar stond. Nog een sprintje (mijn eerste en enige die dag) en ik kon rusten.

De sfeer in de aflossingszone, eigenlijk de sfeer in het algemeen was echt heel tof. Toch wou ik ook niet te lang blijven stilstaan. Dus probeerde ik in beweging te blijven en Bianca ondertussen aanmoedigen toen ze passeerde.

Nadat zij gewisseld had met Tristan, begon het me toch terug een beetje zorgen te maken. Ik moest weer…help. Tristan had wel gezegd dat ik gewoon mocht starten als ik hem zag..maar was hier toch niet gerust op. Na een tikje, kon ik vertrekken. Weer 2 kilometer ..alles geven…misschien toch maar niet.

Tijdens mijn tweede ronde en mijn innerlijk gevecht toch alles geven of niet, staken er andere lopers voorbij en trapte ik met mijn slechte voet op een dennenappel. Wat deed ie? Omslaan natuurlijk. Niets ergs, wel een waarschuwing dat ik beter moest uitkijken waar ik liep. Het probleem van alles geven loste zichzelf op. Doorlopen…op het randje, maar niet tot het gaatje gaan. Dat was nu mijn motto.

Weer in de aflossingszone beland…rust. Nog 1 rondje…en dan nog 1 met Tristan en Bianca. Ging het me nog wel lukken? Ik merkte dat de tijd ertussen toch zorgde dat het als een interval aanvoelde. Het kan natuurlijk ook dat ik tussendoor niet genoeg bewoog. Toch was het starten altijd moeilijk.

Mijn derde rondje ging in...mijn benen begonnen echt te protesteren. Ineens werd ik ingehaald door al een team dat aan hun laatste rondje bezig was…ooh help, mijn team moest nog 2 rondjes individueel en dan tezamen. Toch versnellen en dieper gaan…of veilig spelen??

Gelukkig moest ik me dit niet te lang meer afvragen, want daar was de aflossingszone. Blij dat ik er was…en dan moest ik samen met mijn teamgenootjes de laatste maal rond. Ineens begon ik me terug zorgen te maken…die moesten mijn tempo lopen (rapper zou me echt niet meer gaan). Oh help…zou het me lukken mijn tempo te lopen en niet toch te diep gaan zodat ze niet zo traag moesten??

Tristan vertrok voor zijn laatste rondje…nu werd het spannend. Ons klaargezet, daar kwam hij en waren we vertrokken. Wat viel het tegen, heel de tijd voelde ik me schuldig omdat ik echt niet sneller kon. Mijn beentjes hadden echt alles gegeven de rondjes voordien. Wat schaamde ik me…zeker toen ik moest zeggen ietsje trager te gaan.

Gelukkig leken Tristan en Bianca er echt niets mee in te zitten dat ik zo traag was. Oef we waren aan die stomme lusjes..en daar in de laatste bocht stond daar de andere teams van Toptimum ons op de wachten. Wat gaf me dat een goed gevoel. Een sprintje naar finish lukte me niet meer …maar wat was ik blij deel uit te kunnen maken van dit team.

Na de finish was het echt nog gezellig. Natuurlijk moest er ook de obligatoire groepsfoto gemaakt worden. Klein probleempje: ik had geen shirt van Toptimum. Gelukkig had Shana (een toffe madam van het andere team) er twee aan en ik mocht er vlug eentje aandoen. Spijtig was wel dat Kevin (ook nog een andere teamgenoot) reeds weg was (had andere verplichtingen en kon niet blijven). Ik voelde me weeral schuldig omdat ze allemaal zo lang moesten wachten doordat ik zo traag was. (gelukkig is Pieter geweldig met photoshop en heeft hij Kevin erbij geplakt) Maar niemand die mij dat kwalijk nam. Integendeel, iedereen behandelde me even respect en gaf me echt het gevoel dat ik erbij hoorde.

Wat vond ik nu over de estafette halve marathon? Blij dat ik eraan het deelgenomen en al die andere sympathieke Toptimummers leren kennen heb. Wat een toffe bende. Ondanks dat ik echt niet graag rondjes loop en die tijd ertussen wat lang vond, zou ik het direct terug opnieuw doen. De sfeer was echt top, niet enkel tussen de teamgenoten onderling. Ook tussen de verschillende teams zelfs. Zoveel felicitaties dat ik ontvangen heb van zoveel onbekenden. Dit loopje deed echt deugd (en ook voor mijn ego:-D)

Nog een grote dankjewel aan Pieter, want hij heeft voor de deelnamekosten gezorgd. Een heel dikke merci aan mijn teamgenoten Bianca en Tristan, ze gaven me nooit het gevoel dat ik niet goed genoeg was. En natuurlijk ook aan Siebe, Johan, Bram, Shana, Kevin en Danny een dikke dankjewel. Ik ben blij dat ik jullie allemaal persoonlijk heb leren kennen. Jullie hebben allemaal bewezen dat de ’top’ in toptimum ook staat voor een topgroep waarin iedereen welkom is.

Liefs Linda

Nog een kleine afsluiter: Bianca is mede organisator van Zondereigen Run&Bike op 28 september. Een heel leuk evenement, een echte aanrader. Spijtig kan ik niet deelnemen (Berlijn weten jullie wel 😉 )