Augustus is voorbij gevlogen. De laatste volledige trainingsmaand. Een maand waarin de trainingen gevoelig langer werden en een keitof ‘wedstrijd’ op de planning stond. Ben ik bijna klaar voor mijn marathon, dat was de vraag van de maand.

Er stond maar 1 wedstrijd gepland deze maand: de halve marathon estafette in het Gielsbos gepland. Ik had mezelf voorgenomen om voorlopig niet meer aan wedstrijden deel te nemen en me volledig te richten op de marathon. Toch leek deze me wel eens tof om mee te doen, vooral omdat dit in team was. Kapot was ik, toch had ik er een goed gevoel bij.

Halfweg augustus begon het aftellen echt: mijn piekvoorbereidende fase, nog meer trainingen specifiek gericht op mijn marathon. Hierdoor worden de trainingen ook langer. Voornamelijk in tijd, echter volgen hierdoor ook natuurlijk mijn kilometers he.

Mijn langste duurloop in augustus was 2u op mijn slakkentempo. Dus de afstand was nog niet zo super ver in verhouding van de marathon. Het loopje op zich ging heel goed. Veel te vlotjes dacht ik en ineens begon er weer mijn stomme onzekerheid op te spelen. Het gaat nu zo goed, kan ik dit wel volhouden tot de marathon? Hoe ging ik dit stemmetje weer tot zwijgen brengen?

Als eerste begon ik mijn lange duurloop is goed te bestuderen. Was het echt wel heel goed? Yep, het tempo was heel gemakkelijk tot op het einde vol te houden en ik had nog heel veel overschot op het einde. Ook was ik er heel snel van hersteld. Dus eigenlijk hielp dat niet.

Daarnaast loop ik nog altijd geen heel veel kilometers, enkel de tijden tellen. Zo staat er geen 30 kilometer gepland. Echter merk ik dat deze manier van trainen (dus op tijd) me echt wel beter heeft gemaakt. Daarom lig ik niet echt wakker van de afstand. Vertrouwen hebben in het schema is ook belangrijk.

Bovendien heb ik nu een trainer waartegen ik af en toe hierover kan zagen. Pieter hielp me inzien dat ik goed bezig was. Ik mag me gerust vasthouden aan het gevoel dat ik super bezig ben, niks mis mee. Vertrouwen leren hebben op het goede gevoel, dat is mijn belangrijkste les van de maand.

Natuurlijk liep ik niet enkel lange afstanden. Er stonden ook wat loopjes met tempoblokken gepland. Tja, die gingen ook super. Mijn T2-tempo (rond de aerobe drempel) loopt tegenwoordig zo gemakkelijk. Daardoor begon ik echt wel vertrouwen in mijn marathon te krijgen.

Met dit gevoel ga ik september in en dus de laatste trainingsweken. Het uitkijken naar de marathon is nu echt begon. Zo spannend en opwindend, kan niet wachten tot ik hem eindelijk mag lopen. Enkel de reis ernaartoe en alles er rond geeft me af en toe een kleine paniekaanval… (kopzorgen richting Berlijn)

Augustus was echt wel een topmaand in verband met het gevoel (heel goed) en natuurlijk ook in aantal kilometers: 149,5…juist geen 150.

Op naar september en naar Berlijn…

Liefs Linda