mijn loopavonturen

Marathon Berlijn 2019

Wat een belevenis, wat een ongelooflijke ervaring. Na 3 pogingen ( 2 opgaven en 1 buiten tijd) heb ik het eindelijk geflikt: ik heb een marathon gelopen. Dik tevreden. Kon ik beter of heb ik alles gegeven? Dat lees je nu in mijn verslagje van de marathon van Berlijn.

Vrijdag

Onze vlucht naar Berlijn vertrok vrijdag om 8u15. Onze eerste keer op een luchthaven en een vliegtuig. Alsof we nog niet zenuwachtig genoeg waren. Gelukkig viel het al bij al mee. Vliegen houdt echt niet veel in, daar ben ik nu wel achter.

Aangekomen in Berlijn, onze bagage in het hotel gedropt en op weg naar de expo voor onze startnummers op te halen. Hoe dichter we bij de expo kwamen hoe meer lopers we tegenkwamen. Na een tijdje aan te schuiven hadden we eindelijk onze nummer bemachtigd. Nu kon het aftellen naar de start beginnen.

Zaterdag

De dag voordien de beentjes wat losgelopen in een park nabij het hotel. Het park was eigenlijk echt wel tof. Het loslopen was ook wel nodig. Nadien terug naar de expo want vrijdag hadden we niet alles bekeken. Daarna richting Branderburgertor voor de ‘wall of fame’. Onze namen zoeken duurde wel een tijdje …er liepen precies heel wat mensen mee.

Zondag oftewel M-day

Aah help….vandaag was het zo ver. Ik ga echt de marathon van Berlijn lopen. Mij al kennende natuurlijk, stond ik bij de eersten klaar om in de shuttlebus te stappen om naar de start te gaan.

Gedropt aan de start (nu ja bijna aan de start), konden we ons richting de ingang van de startzone begeven….en eindelijk een dixi opzoeken. Meer mensen hadden dat idee, want er stonden rijen aan te schuiven.

Kleding gedropt en richting startbox…en in de bosjes (dixi’s stonden nog langere rijen). Zenuwplasjes zijn echt wel een dingetje. Ondanks dat ik op tijd gestopt was met drinken, kon ik precies elke vijf minuten naar het toilet.

Ruim op tijd stond ik in de startbox klaar… net als zovelen. Ik had me heel de tijd rustig kunnen houden tot nu. Dit was nu gedaan. Aftellen tot de start…

10u10

En daar ging ik. De eerste kilometers waren geweldig. Ik ging dit dus echt doen: 42,195 km hardlopen. Niemand of niets ging me stoppen.

In het begin was echt druk. Wat een massa en wat een enthousiasme van de toeschouwers. Ik had voordien met Mario afgesproken dat hij zorgde dat ik me niet liet meeslepen. Dit was echt wel nodig, want ik had het gevoel dat ik vleugels had.

Daar was het 5 km punt. 37 minuten onderweg..netjes op schema dus. Ook was hier de eerste bevoorrading. Water, thee, sportdrank, bananen en appelen…voldoende uitgebreid dus. Enkel die thee??? Dit vond ik toch raar.
Ook hier

Halfweg: de halve marathonpunt (2u43)…nog altijd mooi op schema en het gevoel zat echt nog goed. Nog totaal geen last en verval. Ik ging dat dus hier echt doen hé.

Enkel Berlijn plat?? Viel dat toch een beetje tegen hoor. Af en toe een bruggetje (tuttut das niet plat he) en ook soms diepe sporen in de baan. Tel daarbij nog de tramsporen en je ziet: het is geen biljarttafel. Misschien dat anderen daar niet echt last van hebben. Maar mijn voetje merkt dit wel hoor, vooral die oneffenheden. Gelukkig viel het al bij al mee.

Ook was het beginnen te regenen en te waaien. In het begin ging het nog, de regen was zacht. Maar dan gingen die hemelsluizen echt open. Mijn schoenen werden natter en natter. Plassen ontwijken was er op den duur niet meer bij. Nu ja ik had na een tijd zelfs niet meer door of ik in een plas liep of niet. Zo nat was ik. Een hitteslag ging dit jaar niet echt een probleem zijn.

En dan de bevoorrading op 25 km: greep ik hier toch wel het verkeerde bekertje: thee in plaats van sportdrank. Hopelijk ging dat goedkomen, dacht ik nog. Viel dat tegen dus. Tussen de 25 en 30 kilometer begon ik echt last van mijn maag te krijgen. Maag- en buikkrampen…het was toch niet waar he. Desondanks stond opgeven echt niet in mijn woordenboek..desnoods kroop ik naar die finish. Alles mocht er gebeuren, maar die finish ging ik halen.

Tot 30 kilometer was het vloeken en dixi bezoekjes. Het tempo was helemaal in de war: wandelen en dan terug lopen. Dan begon het een beetje te gaan en besloot ik terug te starten met lopen, maar dan traag. Want ik merkte dat lopen makkelijker ging dan wandelen.

35 kilometer…ik ging het echt doen..nog 7, 195 kilometer. Ik zat nog onder de 5 uur. Dus binnen tijd aankomen ging nog vlotjes lukken. Mijn gewenste aankomsttijd had ik al tussen 25 en 30 kilometer opgegeven. Toch wou ik graag onder de 6u blijven.

Bijkomend probleem was echter dat ik sinds de 30 kilometer wel niets meer gegeten of gedronken had. Niet slim misschien naderhand bekeken….maar ik durfde echt niet meer.

40 kilometer…ik ging het echt doen…nu niet meer stappen, blijven lopen. Dat ging er door mijn hoofd. Totdat, ineens weer uit het niets, een ongelooflijke steek in mijn buik. Dubbel geklapt..rustig ademhalen…in, uit, in, uit…Oke hier ga ik terug.

41 kilometer…het publiek schreeuwt me vooruit. Ineens een toeschouwer naast me die me moed begint toe te roepen…Niet wenen..niet wenen..Dan een boog ‘you’re all heroes’ Oh nee, krop in mijn keel. Ik doe dit echt.

Dan een bocht en daar is ie dan: de Branderburgertör. Ik pers er nog een versnelling uit…nu ja ik denk toch dat ik sneller ga…erdoor…nog 200 meter…IK HEB HET GEHAALD. Ongelooflijk.

Tijdens heel de tocht heb ik echt nooit aan opgeven gedacht. Toen ik het moeilijk kreeg, dacht ik aan al die vele aanmoedigingen en al die mensen die in me geloofden..Voor hun en mezelf heb ik doorgezet. Dank jullie wel om me te steunen

Oh ja nog een kleine raad die ik geleerd heb: als je de finish van de marathon van Berlijn passeert, mag je niet terug dubbelklappen van de pijn. Hop zei de verpleegkundige aan de zijkant, die eerste hulp post in. Hier kreeg ik een raar drankje te drinken en mijn maag werd terug rustiger.

Ga ik nog een marathon ooit lopen? Absoluut…enkel wel niet voor het eerst. Het was een niet te vergeten ervaring, echt de moeite. Berlijn als stad op zich heeft mijn hart niet gestolen, maar zijn marathon en het publiek absoluut wel.

Liefs Linda