Onlangs heb ik mijn teentje gebroken. Dit zorgde dat ik terug echt last van mijn sudeck kreeg. Ik kon echt niets meer aan mijn voet verdragen op een bepaald moment. Zelfs een laken was al teveel. Instant werd ik terug in de tijd geworpen en kon ik me ineens weer de helse pijnen en helse spuiten herinneren.

Gelukkig beterde mijn voet heel snel en heb ik maar 1 grote week echt vergaan van de pijn. Niet dat ik het duidelijk liet merken. Ik vermoed dat de meesten uit mijn omgeving echt niet doorhadden hoeveel pijn ik had. Op sommige momenten had ik echt zin om uit te schreeuwen. Nu is het gelukkig allemaal weer beter en voorbij. Toch brengt me dit bij het volgende: nog altijd kreeg ik hopen reacties op mijn eerste blog over mijn sudëck.

Verbaasd was en ben ik dat het bericht over het verhaal van mijn sudeck voet nog steeds zoveel reacties uitlokt. Nooit gedacht dat dit nog steeds na zoveel jaren dat ik met sudeck geconfronteerd werd, dit nog zo actueel is.

Echt, tijdens het schrijven van mijn verhaal, ging ik in de veronderstelling dat mijn ervaringen achterhaald waren. Groot was dus mijn verbazing dat dit niet zo is. Ik dacht dat ze over sudeck nu veel verder stonden dan toen.

Sudeck, dat is de naam die ik geleerd heb. Nu zijn er al tig andere benamingen voor, heb ik doorgekregen. Echter is sudeck nog steeds in omloop. Als je in google zoekt naar sudeck krijg je ongelooflijk veel hits. Sommige meer betrouwbaar dan andere. (zoals altijd met het befaamde google zoeken.)

Het enige verschil wat me wel opvalt, is dat de dokters en zo sneller je geloven en dat sudeck niet meer zo onbekend is. Toch blijven er nog heel wat misverstanden en heel veel vraagtekens over bestaan. Omdat ik absoluut niet medisch geschoold ben, ga ik hier geen verhandeling schrijven over sudeck. Ik wil gewoon nog es even vertellen hoe ik dagdagelijks geconfronteerd word die stomme voet en hoe ik ermee omgaan.

Als je aan mij vraagt of die pijn echt overgaat, moet ik je teleurstellen. Nog steeds heb ik dagen dat mijn voet echt pijn doet. Lang staan ..of zelfs lang zitten doet niet altijd goed voor mijn voetje. Naast de sudeck, heb ik ook nog artrose in die voet (overblijfsel van dat letsel toen).

Wat mijn grootste opluchting was in de strijd tegen die stomme voet: gaan hardlopen. Niet dat dit voor iedereen zo is, maar voor mij was het echt een redding. Het hardlopen heeft gezorgd dat ik veel minder last heb. Vroeger liep ik gemakkelijk mank als ik er niet op lette. Nu gebeurt dat bijna niet …of ik moet weer eens gestruikeld zijn. Of na een wedstrijd, als ik weer eens alles heb gegeven, dan voel ik mijn voet wel nadien.

Ook lopen op onstabiele ondergrond is niet altijd even fijn. Finse pistes zijn voor mij echt uit den boze. Dit loopt langs geen kanten. Bos en zandpaadjes, gaan tegenwoordig wel. Toch moet ik opletten want een verkeerde plaatsing van mijn voet …of een tak, dennenappel of iets anders kan roet in het eten gooien (aka omslaan van de voet dus).

Toch merk ik dat mijn voet altijd een probleem gaat blijven. Zo gebeurt het wel eens (gelukkig heel zelden) dat ik tijdens het lopen echt pijn in mijn voet voel en er totaal niet mee verder kan lopen. Tja dan zit er maar 1 ding op: naar huis en de beentjes omhoog.

Denk nu niet dat ik mijn leven laat lijden door mijn pijn. Ik zal er ook nooit over klagen of dit als excuus gebruiken. Zo heb ik onlangs een marathon gelopen, wat men toen zei dat dit nooit meer ging lukken. Ik moet enkel erop letten dat ik mijn voet niet oververmoeid en liefst niet omslaan (want dan lig ik er gegarandeerd een paar weken uit). Zo heb ik de marathon heel netjes uitgelopen zonder tijdens en nadien last van mijn voet te hebben. Whoohoo dikke pluim voor mezelf en mijn trainer die zorgt dat ik zeker verantwoord blijf trainen en me op het matje roept als ik te ver ga.

Daarbij is en blijft het een zwakke voet. Ik sla hem heel gemakkelijk om. Toch doe ik regelmatig stabilisatie oefeningen voor mijn enkel om hem toch een beetje te verstevigen. Niet dat ik goed in die oefeningen word hoor: ik blijf wiebelen. Maar ze helpen, want vroeger was het wiebelen veel en veel erger.

Ooit heeft een specialist tegen me gezegd dat ik met de pijn moest leren leven. Mijn mening is dat ik niet geleerd heb met de pijn te leven, maar ermee geleerd heb om te gaan. Voor jullie klinkt dit misschien niet als een groot verschil. Voor mij is het dag en nacht verschil.

Zo als jullie me nu nog eens zien manken na een wedstrijd of een bosloopje, dan weten jullie hoe dat het komt.

Daarbij hoop ik dat de wetenschap ooit es de echte oorzaak vindt (ben ik wel nieuwsgierig naar) en duidelijk kan zeggen wat Sudeck nu is. Nog beter zou zijn dat ze een goede behandeling vinden. Wie weet wat de toekomst brengt.

Liefs Linda