Ik had al een heel concept klaar staan over mijn leven en mijn hardlopen in tijden van deze lockdown light. Over introverten en extravert…met een mooie verwijzing naar een blog van een heel toffe madam. Echter werd ik zelf ziek.
Of het nu het een stom beestje is of een ander, dat weet ik niet. Niet ziek genoeg om getest te worden. In mijn gedachten is het bij een zware griep gebleven…een heel zware griep. Zo ellendig heb ik me sinds heel lang niet meer gevoeld.

Ik weet nog goed hoe het begon. Ik was heel fris en fruitig wakker geworden. Klaar voor weer een heel dag thuiswerken. Tijdens het werken begon ik me ineens heel slecht te voelen. Moe, barstende hoofdpijn, keelpijn..nu ja simpel gezegd ellendig. Dit bracht terug een herinnering boven van wat ooit een arts tegen me gezegd had over griep. Griep zou van één of ander woord in het Latijn (of was het Frans) komen, wat grijpen betekent. Dus het echt overvallen van het ziektegevoel. Of dit klopt weet ik niet echt, maar nu overviel het me wel echt wel.

Om zeker te spelen in deze rare tijden, de volgende dag huisarts gebeld en quarantaine opgelegd gekregen. Afstand houden..zelfs in huis. Apart slapen, apart eten…het lijkt niet dramatisch. Maar toch voelde het raar aan. Ziek zijn is nooit leuk. In deze tijden voelt het toch nog wat raarder aan. Gelukkig heb ik een heel goede huisarts die me goed genoeg kent (of dat altijd een voordeel is daar ben ik nog niet uit :-D) en dus goed weet waar die moet op drukken bij mij. Zoals niet hardlopen totdat ik echt beter ben, want ook voel ik me ziek…tja dan is dat het eerste waar ik aan denk: wanneer kan ik terug hardlopen. Ook heb ik echt heel veel gehad aan al de berichtjes die ik elke dag kreeg. Ondanks dat ik me ellendiger en ellendiger begon te voelen, waren het toch wat lichtpuntjes in mijn ziekteperiode.

Nog es: geen idee wat ik juist had. Was het nu dat gevreesd beestje of toch een ander lastig beestje? Wie zal het zeggen. Echter is het me duidelijk geworden dat die richtlijnen echt niet zomaar zijn. Ik hield me echt zo goed mogelijk eraan (pak nogal gemakkelijk een ziekte aan). Dus ging ik al niet meer naar de winkel, werkte van huis uit en hield zo goed mogelijk afstand. Tijdens het hardlopen en wandelen, ben ik meermaals in de struiken gedoken of op de baan gegaan om mensen te ontwijken. Dit lukte niet altijd heel netjes. Hier en daar merkte ik toch dat er veel toch te dicht kwamen …of zelfs rakelings. Ook ergerde ik me blauw aan al dat bankzitten en picknicken onderweg.

Geloof me ziek worden is nooit een pretje…en nu zeker niet. Ik twijfelde eerst of ik deze blog wel ging publiceren, omdat mijn kopje nog niet helemaal mee werkt. Toch heb ik besloten om het te doen. Vooral omdat ik op het nieuws hoor (en zelfs zie) dat er nog zijn die de ernst niet begrepen hebben.

Gelukkig is het bij mij nooit echt heel ernstig geweest, enkel ongelooflijk ellendig. Na wat spannende dagen, begon ik me langzaamaan beter te voelen. Oef, ik ben erdoor geraakt. Enkel de vermoeidheid is nog sterk aanwezig. Voordat ik deze blog begon te schrijven, heb ik een wandeling gemaakt…en daarna moest ik echt eerst wat slapen voordat ik kon beginnen te schrijven. Hetzelfde als na het schrijven hier (tijd voor mijn dutje weeral)

Oh ja, als je wat meer over de blog over die toffe madam wilt weten, kijk dan es op martineschrage.com

Veel liefs
Linda