Ik weet het nog als de dag van gisteren, toen dat ik startte met hardlopen leek zelfs een half uur heel ver. Eindelijk had ik deze mijlpaal bereikt en dat was dat, dacht ik. Meer gaat er nooit inzitten. Echter kwamen er toen nog heel wat mijlpalen die ooit zo ver weg leken. Maar nu wil ik jullie mee terug in de tijd nemen naar een selectie van mijn eerste mijlpalen in mijn hardloopcarrière. (ps de selectie is random opgesteld en niet in tijd)

MIjn eerste gelletje

Als je begint te trainen voor een halve of hele marathon, kom je er niet onderuit: eten onderweg. De favoriete eetproduct is voor de meeste lopers de befaamde gelletjes. Je weet wel: zo een heel zoete smurrie in een knijpverpakking. Mijn eerste gelletje ben ik nooit vergeten. Eerst en vooral moest ik het open krijgen. Gewoon dat lipje eraf scheuren,  meer is dat normaal niet. Drie keer raden wat me niet lukte toen? Yep, gesukkel en geklungel op en top.  En dan die smaak, wat een smurrie. Terwijl ik liep dat binnen spelen, lukte toen nog niet. Gelukkig gaat het nu allemaal wat vlotter.

eerste keer langer dan 1u

Toen ik begon, leek het onmogelijk: langer dan 1 uur hardlopen. Oke, als ik voor 5 km ging, liep ik er gemakkelijk 45 minuten op. Maar wat was dat lang zeg. Totdat ik begon te trainen voor langere afstanden. Ineens liep ik meer dan 1 uur. Het moment zelf, toen ik het op mijn sporthorloge zag, dat gaf met toch een goed gevoel.

blauwe teennagel

Gruwelverhalen had ik al gehoord over lopers en hun (blauwe) teennagels. Ik was er lang van gespaard. ineens had ik eens een blauwe teennagel. Stiekem was ik er wel trots op: ik was nu een ‘echte’ loper. Niet dat blauwe teennagels echt een vereiste zijn, maar ik had toen het gevoel dat ik er echt bij hoorde. Al raad ik het niemand aan dit als mijlpaal te stellen.

hondenweer

Gietende regen, stormwinden…nee dat was toch geen weer om buiten te zijn.  Totdat ik ineens gepassioneerd begon te trainen. Geen weer hield me nog tegen. De eerste keer hardlopen in gietende regen heeft me ook iets anders geleerd: zorg voor een goed regenjasje. Nu pas ik enkel voor zware stormen en hevig onweer, voor de rest ga ik altijd gewoon op pad

De eerste keer deelnemen aan een evenement

Mijn eerste deelname aan een massa-evenement heeft behoorlijk wat indruk op me gemaakt. Ik begon me net beter in mijn vel te voelen maar zelfzeker was ik nog niet helemaal. Wat liep ik er verloren bij. iedereen wist precies wat ze moesten doen en waar ze moesten zijn. Ook merkte ik er een grote samenhorigheid, ‘wij lopers onder elkaar’. Niemand gaf me het gevoel dat ik er niet hoorde te zijn.

De bosjes in

Ik weet het, misschien niet iets om trots op te zijn. Maar de eerste keer dat je de bosjes in moet duiken, voelt toch speciaal. En vooral heel onwennig, haha. Ik had ooit al eens gelezen dat je op lange duurlopen het beste wat wc-papier meenam onderweg. Gelachen dat ik toen had. Laten het erop houden dat ik op een bepaald moment begreep waarom die tip werd gegeven.

Een marathon lopen

Eigenlijk zijn al mijn finishlijnen een mijlpaal geweest. Toch vond ik dat de marathon niet mocht ontbreken aan het lijstje. Trainen voor een marathon was al een hele levensles. Een leerpad was het echt geweest. Vooral omdat die weg bezaaid was met obstakels en mijn eerste pogingen faalden. Door volharding en doorzetting ben ik er geraakt, vlotter dan ik verwacht had: de marathon van Berlijn uitlopen. Onbeschrijfelijk wat dit met me deed.  Elke mijlpaal is belangrijk en koester ik. Echter de marathon van Berlijn heeft toch een extra speciaal plekje (wil je het nog eens nalezen: marathon van Berlijn)

Zo dit was een heel beknopt lijstje, zoals gezegd zijn er nog een hele hoop anderen. Wat waren voor jullie memorabele mijlpalen in het hardlopen? Ik lees het graag.

Liefs
Linda