Een trail lopen…zou dat is niet tof zijn? Dit dacht ik een tijdje geleden. Toen zag ik dat de trail des fantomes doorging op een speciale manier: verschillende dagen, vrije start en maar 15O lopers per dag. Waarom ook niet…dus volle goede moed ingeschreven.

Omdat je graag vroeg start hadden we besloten om de de voordien al naar de Ardennen te rijden en op een camping te overnachten. Zondagochtend was het zo ver: tent opgevouwen, auto ingeladen en een kwartiertje rijden. Op de parking was het al redelijk druk. Er mocht vrij gestart worden vanaf 9u tot… (vrij te kiezen), je moest alleen zorgen dat je voor 17u binnen was. De meesten wilden precies toch graag zo vroeg mogelijk starten.

Starten

Nog vlug een laatste plasje in het startcafe en dan vertrekken…O wacht, de start is nog niet hier?? Nope. We moesten nog een stuk stappen naar het echte beginpunt (300 meter verder ongeveer, als ik het me nog goed herinner). Aha, daar ligt de startmat. Horloge aan en gaan.

De eerste meters gingen vlotjes, ik had er zin in en Rubio ook. Dat dit zo ging blijven..valt nog te bezien. Langzaam ging het omhoog, maar nog doenbaar. Op dat moment vond ik het toch al ook al  pittig. Wat was ik toen nog goedgelovig. Het liep voorlopig nog lekker, al moest ik af en toe wel wandelen.

Verkeerd lopen…

Ineens liep er een groepje ons tegemoet. Deze route is misschien verkeerd, zeiden ze. Ik twijfelde nog, want het enige andere pad dat we gepasseerd hadden, ging steil omhoog. Even afwachten dacht ik zo. Er waren er ons nog gepasseerd, dus als die ook terugkeerden dan zaten we echt fout.

Misschien hadden we beter geluisterd, want ineens zagen we in de andere richting bordjes om af te draaien…recht naar beneden. Hmm missen draait het ergens terug? Nog even afwachten; Ineens een nieuw groepje dat ons tegemoet liep. Nee dus, we zaten echt verkeerd. Nu ja, verkeerd…we liepen tegen de richting. Terugdraaien en dan maar dat paadje naar beneden nemen. Het begin ging nog, maar het werd steiler en steiler. Het laatste stukje heb ik op mijn poep afgelegd. Dat ging vlotter dan schuifelen. Oke, ik zal het maar toegeven: ik was ook een beetje bang om verder af te dalen.

En weer verkeerd lopen…

Nu liepen we naast de Ourthe. Was dit echt een paadje? Over rotsen en boomstammen klauteren, lopen zat er echt niet in voor mij. En dat duurde en duurde maar. En waar waren die bordjes? Misschien dachten ze dat het hier niet nodig was, veel mislopen kan je hier niet, dachten we.  Ineens kwamen op een kruispunt en zagen we terug bordjes en kwamen de lopers van links. Oeps, ergens toch weer fout gelopen. Terug dat paadje op en op zoek naar de juiste route, dat zag ik eerlijk gezegd niet zitten. Ook totaal geen idee waar we verkeerd gegaan zijn.

Nu ja, we zaten nu terug goed. Extra goed opletten vanaf nu. Gelukkig waren er nu andere lopers om in het oog te houden. Maar voor hoe lang?

Door het water

En daar was ineens een pijtje dat naar de overkant van de Ourthe wees: onze eerste waterpassage. Wat lagen er hier veel keien en rotsen. Ik herinnerde me nog van het kajakken dat die glibberig kunnen zijn. Ja hoor, ze waren glad. Voorzichtig waden door het water was de boodschap. Gelukkig stond het water niet hoog en kon je redelijk goed zien waar je je voetjes zette. Eenmaal uit het water, ging was het weer een mooi beloopbaar paadje dat langzaam (natuurlijk weer) omhoog ging.

Eindelijk nog eens een beetje lopen. Wat begint dat hier steil te worden zeg, en steiler en steiler. Het lopen ging langzaam  over in het wandelen en het bleef maar stijgen. Zo steil ineens dat er een touw lag om je omhoog te trekken. Zelfs Rubio moest al serieus zijn best doen om boven te geraken.

Glijden

Nu kunnen je misschien al raden wat er toen gebeurd is? Yep, Ik verloor even mijn grip op het touw en schoof een stukje terug. Gelukkig waren er behulpzame trailrunners (gelukkig). Samen met Mario en hun ben ik boven geraakt. Gevolg van mijn slippertje was wel dat ik mijn ellebogen geschaafd heb en mijn been wat bezeerd. Dat gaan serieuze blauwe plekken worden, gegarandeerd. Eenmaal terug op mijn benen, moest ik toch eventjes zitten om te bekomen. De daver zat nog in mijn lijf, ik was even bang geweest dat ik helemaal naar beneden ging schuiven.

Omwille van de daver en mijn pijnlijk been  besloten om gewoon rustig verder te wandelen. De paden waar we nu op gingen vond ik eigenlijk wel beter en toffer dan het eerste gedeelte. Zou ik nu beter toch niet terug gaan lopen? Oeps, iets te snel geroepen. We gingen weer dalen en dalen… Gelukkig wel niet zo steil dat ik op mijn poep moest. Op een bepaald moment haalde een groepje ons in…al hardlopend. Al vond ik dat eerder naar beneden denderend. Ik snapte niet dat die niet vielen. Niks voor mij. Ik was al tevreden dat ik dit al stevig stappend kon

Gelukkig ging het dan weer een beetje zigzaggend naar beneden. O nee, toch niet, weer recht naar beneden. Direct besloten om die afdaling op mijn poep te doen. Vooral toen ik een andere loper bijna een smak tegen een boom zag maken. Eigenlijk gaat dat wel lekker makkelijk hoor zo op die poep. Veel vlotter dan ik dit al stappend (of eerder schuifelend) moest doen. 

Water…

Onze tweede waterpassage was daar dachten we. Beetje verkeerd gedacht, we moesten weer omhoog. Hier begon ik me een berggeit te voelen. Dit was de eerste keer dat ik het klauteren een beetje leuk vond. Na eindelijk es een gemakkelijk afdaling, was daar de echte tweede waterpassage. Hmm, hier stond het water een heel stuk hoger en zat er wat stroming op.  Rubio gaat normaal vlot door water, zelfs zwemmen lukt nog. Maar hier vond hij het toch niks,. Gevolg: Mario mocht hem naar de overkant dragen. Eigenlijk deed deze oversteek echt wel deugd aan mijn benen. Ook even gebruik gemaakt om me een beetje schoon te spoelen. Niet dat het nodig was hoor 😀

Gehaald

Na een stukje door een droog stuk van de Ourthe te gaan, moesten we weer omhoog…met touwen. Help. Gelukkig waren dit maar twee korte stukken. Daarna ging het in stijgende lijn. Ineens hoorden we boven ons geroep: je bent er bijna, je hebt het gehaald. En ja hoor helemaal boven was daar terug het startpunt, nu het eindpunt dus.

Nog es?

Armen en benen bont en blauw, een elleboog wat opengehaald, verkeerd gelopen (zelfs twee keer)…maar ik heb het gehaald. Ongelooflijk. Ik vond het zwaarder dan de marathon. Oke das misschien beetje overdreven, maar ik vond het toch retezwaar. Mijn respect voor trailrunners is ontzettend gegroeid. Ik vond het voordien al ferm wat ze deden en nu zeker. Ook was het leuk om dit is mee te maken. Maar het nog is lopen, no way. Veel te technisch voor mij. Dat klimmen en vooral dat dalen, is niks voor mij, angsthaas eerste klas.

En Rubio?

Als jullie het misschien afvragen: Rubio daarentegen vond het geweldig. Omhoog of naar beneden, hij deed het allemaal met veel enthousiasme. Geen enkel moment twijfelde hij (nu ja, buiten die éne waterpassage). Hij vond eerder dat ik te traag was. Hoe dikwijls dat hij op mij moest wachten. Als het aan hem zou liggen, gingen we dit meer doen. Hij heeft me doen beloven af en toe toch maar in de Ardennen gaan te wandelen dan.