Na lange tijd stond er weer eens een testloopje op het programma: 10 kilometer alles geven. Na een vlugge blik op mijn afgelopen trainingen, was het weer es een tijdje geleden dat ik zo een afstand tegen een hoge tempo afgelegd heb. Omdat er nog altijd weinig wedstrijden zijn, moest ik weer alleen deze afstand overwinnen. Nu ja, alleen was ik niet. Mario liep natuurlijk weer mee als gezelschap.

Starten

Zoals altijd begin ik met een rustig inlooprondje. Al was die nu wel iets specialer. Dit keer ging het mondmasker op (of beter gezegd mond en neusmasker, want niet iedereen heeft dit begrepen). Gelukkig was dit enkel voor het de opwarming nodig (rest ging buiten mondmaskerzone door). Want aangenaam loopt dat toch niet.

Aangekomen op het startpunt, nog wat losmaakoefeningen en slokje om de keel te smeren en gaan met die banaan. De eerste kilometers liepen vlotjes. Eigenlijk iets te vlot, want ik liep sneller dan mijn streeftempo. Zou ik dat wel kunnen volhouden? Ik betwijfelde het ten zeerste, toch hoopte ik stiekem dat het ging lukken.

Tot 5 kilometer ging het, zat mooi binnen schema om mijn PR te verbreken. Dat PR is al van een heel tijdje terug, persoonlijk zie ik me dit nooit meer verbreken hoor. Maar hoop doet leven…of eerder gas geven in dit geval.

Daar begint het gevecht

Nu kwam de brug eraan (jaja ik had beter een vlak parcours gekozen). Omdat ik me altijd stuk loop op een brug, ging ik expres wat trager lopen zodat ik nog es kon bijtanken. Dat minuutjes of twee vertraging haal ik wel terug in bij brug af lopen en verder, dacht ik.

Natuurlijk viel dat dik tegen. Er kwam ook nog wat wind opzetten…op kop wat anders.Vanaf nu was het werken geblazen. Het te snel starten begon zich stilletjes te wreken. Doorzetten, komaan, ge kunt dat…en het ging nog een tijdje door in mijn hoofd. Ook visualiseerde ik me verschillende finishen voor waar ik mooie herinneringen aan had. Op de duur was ik meer bezig om mezelf te motiveren dan op te hardlopen. Wat miste ik ineens het publiek, de medelopers en de sfeer van een wedstrijd.

We geven niet op

Ondanks dat ik het mezelf voorhield dat dit een wedstrijd was, was het vechten…en ik kreeg het gevoel dat ik het aan verliezen was. Nee, ik ga niet opgeven, daarvoor heb ik al veel te hard getraind. Het enigste wat me nu nog te doen stond was zorgen dat ik onder de tijd bleef die ik voor mijn ogen had.

De laatste 2 kilometer, ja ik ga het halen…of nee toch niet of ja toch wel…Nog 1 kilometer, nu gewoon ervoor gaan, alles maar dan ook alles eruit persen…Doeme wat is een kilometer toch ver zeg. Nog 500 meter, vooruit…

Oef eindelijk gaf mijn horloge het signaal dat ik er was.

Ik ben netjes binnen mijn doeltijd gebleven. Ik wou onder de 1u 10 minuten blijven. Dit is me goed gelukt: 1u 08 minuten. Een 5 minuten trager dan mijn PR. Maar dit verbreken is voorlopig nog niet aan de orde. Het viel me wel op dat ik het wedstrijdelement echt miste. In een wedstrijd lukt het me precies veel beter alles te geven. Als ik alleen met Mario een wedstrijdsimulatie doe, valt het me op dat ik mezelf dubbel zo hard moet pushen.

Hoe zit dat met jullie? Lukt het even vlot om een wedstrijdje op jezelf te lopen? Of missen jullie ook de sfeer van een wedstrijd?

Ik lees het graag

Liefs
Linda