Er is iets waar ik al een tijdje mee rond loop. Zoals jullie misschien wel weten, zit ik momenteel op tram 4 (dit jaar word ik 43). Eigenlijk voel ik me nog niet zo oud hoor en 43 is eigenlijk ook nog niet echt oud. Echter merk ik aan kleine dingetjes dat die leeftijd af en toe wel es van zich laat horen (nu ja eerder voelen). Gevolg is dat ik me afvraag of nieuwe PR’s lopen er voor mij nog wel in zit?

‘Jezelf verbeteren’ –  ‘de enige die je moet verslaan is de persoon die je gisteren was’…Mooie uitspraken, maar wat nu dat die persoon je jongere ik was en de leeftijd er stilletjes ingeslopen is? Ben ik nu echt oud aan het worden zodat ik geen progressie meer kan maken? Dit is een vraag die de laatste tijd toch af en toe mijn gedachten komt binnensluipen.

Voordat jullie op je achterste benen gaan staan: tram 4 is nog niet echt oud. Meestal voel ik me zo ook niet. Deze vraag komt denk ook eerder uit de frustratie van de laatste tijd dat ik precies mezelf niet meer kon verbeteren. Al mijn testwedstrijden lukten niet hoe ik het wou. Wat ik langs de andere kant raar vond, want ik heb wel het gevoel dat mijn conditie, mijn vorm echt wel snor is.

nieuwe 5k testje

Met deze gedachten in mijn hoofd, ging ik weer es me wagen aan een 5 km testje. Dit keer niet met het idee om mijn record te verbreken, maar om een nieuw te zetten. Gewoon vergeten wat ik kon en met een nieuwe lei starten, laten we het een nieuwe benchmark noemen. Dat was mijn opzetje in mijn hoofd. Hopelijk kon ik de vorige tijd loslaten en me gewoon helemaal geven. Doel was wel onder de 32 minuten. Beetje uitdaging mag er ook wel zijn he.

Dit keer ging Mario op de fiets mee. Hij had zijn voet omgeslagen tijdens een training en wou het zekere voor het onzekere nemen. Benieuwd wat dat ging geven zo achter een fiets aan hollen? Ik kon er nog altijd vanachter opspringen als het niet lukte he 😀

Na een goede opwarming was ik er klaar voor. Enkel miste ik toch weer het startgevoel van een wedstrijd. Waar zijn die mede-lopers en waar is mijn startschot? Mario heeft dan maar pang geroepen. ;-P

 Dit keer ga ik niet te snel vertrekken, ging het door mijn hoofd. Wat denk je? Yep daar ging ik weer als een speer. Snel herpakt en tempolopen…zorgen dat het vlot en soepel loopt. Wel werken, maar zorgen dat ik me niet opblaas.

2de kilometer, 3de kilometer…hmm dat gaat hier precies goed. 4de kilometer…o help dat wordt toch zwaar hier. Het grappige was dat toen ook juist het nummer ‘Not dead yet’ in mijn oren klonk. Komaan doorzetten …Nog 1 kilometer, dat gaat lukken nu alle remmen los (oké, er was al wel geen rem meer aangetrokken maar toch). De baan ging juist wat bergaf (route speciaal zo uitgekozen)…gewoon alles eruit persen en doo(d)rgaan. Voor degenen die me nog niet kennen: dit kan met heel wat gevloek en geroep gaan. Zo erg dat er mensen uit hun huis kwamen kijken whahahaa.

5 kilometer…ik had het gehaald. Verbaasd was ik dat ik niet zoveel trager was. Mijn PR was 30.21 en nu had ik er 30.56. Niet dat ik nu sneller kon. Ik had mijn doel ook op 32 gezet. Dus mijn doel heb ik ruimschoots gehaald. Dat PR, die 40 sec lagen toch iets te ver momenteel. Maar wat ben ik content van mijn laatste kilometer. Ik heb nog gemiddeld 5.59/km gelopen. Al de vorige zaten iets meer dan 6.10. Echt er alles uitgeperst dus.

Wel geeft dit mentaal een serieuze opkikker. Weer veel goede moed opgedaan voor mijn halve marathon en voor mezelf toch weer te kunnen verbeteren.

Liefs
Linda