Mijn echtgenoot is geblesseerd. Zodoende kan hij niet meer mee trainen. Gevolg is dat ik weer alleen op pad moet. Dit is toch even wennen hoor. We lopen zo goed als altijd samen, niet dat dit altijd zonder slag en stoot gaat hoor. Soms vervloekte ik het een klein beetje (lees hardlopen met je partner). Maar hoe bevalt het terug alleen lopen me?

Het doet raar, simpel gezegd. Zo stond er een lange duurloop op de planning van 80 minuten. Normaal geen probleem. Nu was ik in de war. Me klaarmaken terwijl hij in de zetel zat, vertrekken…Ik wist het niet zo goed. Echter toen ik eenmaal aan het lopen was, vergat ik het en ging het vlotjes. Eigenlijk miste ik hem totaal niet. Maar dat gaan we niet te luid zeggen misschien. Oke, het enige waar ik een beetje problemen mee had, was mijn tempo. Normaal is hij mijn controleur. Als ik te traag ga(dat gebeurt nu niet veel) of te snel (dit is eerder mijn probleem), dan trok hij aan mijn oren. Nu moest ik het met de biepjes van mijn horloge doen.

Yep jullie hebben het goed gelezen: Mario is geblesseerd. Hij heeft zijn voet omgeslagen en zijn middenvoet is zwaar verstuikt. Zodoende is hij voorlopig gekluisterd aan de zetel en rondhuppen met krukken. Voorlopig mocht hij zijn voet niet belasten. Hopelijk geneest hij snel. (misschien kon hij beter deze blog: instabiele enkel toch ook maar es in praktijk zetten 😀 )

Voorlopig moet ik dus alleen op pad met mijn biepjes van mijn horloge. Benieuwd of dat goed gaat komen?

Liefs
Linda