Eindelijk nog es een evenement, hier had ik toch wel een beetje naar uitgekeken. Echter de week voorgaand een serieuze verkoudheid en last van mijn astma. Daarbij ligt Mario nog steeds in het gips en moest ik dus alleen. Toch ben ik naar de monumentenloop van de Kasteellopers in Vorselaar geweest. Dit als wedstrijdje, maar als intensieve training. Hoe is me dit bevallen?

De monumentenloop ging door in de namiddag, niet zo mijn ding eerlijk gezegd. Heel de voormiddag liep ik wat verloren en zat te wachten tot ik eindelijk mocht vertrekken. Alleen, dat is echt de eerste keer in mijn loopleven dat zonder Mario naar een evenement ga. Toen ik in de auto stapte om erheen te rijden, voelde het raar aan. Gelukkig ben ik nu een pak zelfverzekerder en zie hier niet meer tegenop. Met vreemden praten is niet meer zo eng geworden.

Aangekomen merk ik dat de Kasteellopers echt wel hun best gedaan hebben om het zo ‘coronaproof’ in te richten. Voordien hadden ze er ook al heel uitgebreid over gebriefd. Zo ging de start in verschillende waves van 50 man starten met een wachtzone voordien. Ook moest je heel de tijd een mondmasker dragen, enkel tijdens het starten en lopen niet.

Na de eerste tentje gepasseerd te zijn waar een vriendelijk medewerkster stond en waar in je handen kon ontsmetten, kwam je de volgende tent tegen. Hier moesten de nummers afgehaald worden (supporters moesten langs de tent). Ook hier weer een medewerker die alles in goede banen leidde. De startnummers lagen heel netjes om volgorde op tafels zodat je ze zelf moest nemen. De rest van het terrein was netjes afgebakend met verplichte looprichtingen

Na mijn nummer afgehaald te hebben, nog vlug langs de toiletten en ik kon me klaarhouden om de wachtzone te betreden. De wachtzone was een half voetbalveld ongeveer, dus kon ik hier nog wat opwarmen. Dan ging de start open, allemaal naar de andere helft van het voetbalveld. Of ik was weer niet aan het opletten of het was geen duidelijke start, maar ineens waren ze vertrokken. O help, mijn horloge stond nog op zwemmen. Vlug alles goedgezet (tijdens het lopen, niet gemakkelijk hoor) en ik was vertrokken voor 2 rondjes van een kleine 5 kilometer.

Het tempo lag vanaf de start hoog, maar omdat ik het als training aanpakte, liet ik me vlug terugzakken naar achter. Zo liep ik helemaal achteraan als rode lantaarn bijna. Na een 2 kilometer kreeg ik het gezelschap van een andere loper die het ook als training deed.

Gelukkig had ik het maar als training gezien, want het parcours was niet zo mijn ding. Smalle bosweggetjes en daarbij draaien en keren tussen de bomen. Echt soms wist ik niet meer welke richting ik uitliep. De eerste ronde ging goed. Toen we aan de bevoorrading kwamen, hebben we rustig gedronken. Het was maar een training he.

Ook was het beginnen te regenen, al had ik daar niet zo veel last van. Wel merkte ik dat de verkoudheid nog niet helemaal uit mijn lijf was. Gelukkig had ik een toffe medeloper die zorgde dat ik er niet overging. Ook toen ik het moeiijk kreeg (stomme longen) was ik blij dat hij erbij was. Vanaf 8 kilometer voelde ik dat het toch nog iets te ver was na mijn week ziekte. Maar omdat ik er bijna was, doorgezet.

En daar was de finish ineens. Nu ja finish, je liep bijna recht op de spreker af. Gevolg is dat die gemakkelijk je nummer kon lezen en je naam kon afroepen. Na de finish ging het mondmasker terug op en kregen we (of beter gezegd: namen we) ons beloning: flesje water en een pak wafels. Eigenlijk vind ik dit wel toffer in plaats van een medaille. Hier heb ik al een hele doos van. Niet dat ik nooit een medaille wil, maar voor mij hoeft het niet bij elke loop. Zo voor een (halve) marathon of een echte grote wedstrijd bijvoorbeeld, dan krijg ik nog wel graag een medaille hoor.

Dik tevreden ook wel van mijn tijd. Mijn garmin gaf aan: 1u03 – 9,12 km – gem 6.57/km. Volgens de officiële lijst: 9,7 km – 1u05 – gem 6.44/km (en ik ben zelfs niet laatste whoohoo). Voor een training en juist na een verkoudheid, dik tevreden met dit resultaat.

Een grote proficiat voor de Kasteellopers. Het was echt dik in orde. Ondanks dat het niet mijn parcours is, was het wel een mooie omgeving. Ook het coronaproof maken, hebben ze goed opgelost.
Ook nog een welgemeende dankjewel aan mijn medeloper Roger van de Jogging en Marathon Team Mol. Als hij er niet was, had ik het misschien wel niet gehaald. Merci Roger.

Liefs

Linda