Halve marathon op toptimum running day
Oftewel het verhaal van weer een net nietje…
Vandaag (zondag 25 oktober) was het zo ver: eindelijk nog es een halve marathon. In deze tijden van corona, is het niet simpel om wedstrijden mee te lopen. Mijn coach heeft daarom voor zijn atleten zelf een toptimum running day georganiseerd. Helemaal coronaproof. Hij zorgde voor een topparcours, helemaal afgepijld en voor een leuke goodiebag nadien. Wij zorgden dat we gemotiveerd en goed voorbereid aan de start verschijnen. Ook moesten we zelf voor bevoorrading onderweg zorgen, wat heel logisch was.
De start verliep in heel kleine groepjes om de 10 minuten. Ik mocht als eerste starten om 9u30. Voor mij normaal gezien een ideaal uur. Enkel het weer liet zich weer van zijn beste kant zien: regen en wat wind. Gelukkig zat de temperatuur wel mee. Dus hopelijk ging dat niet teveel roet in het eten gooien.
Ook voor het verzwegen pijntje waarvan ik al een week last had, baarde me zorgen. Als ik bukte om iets op te rapen, kreeg ik altijd een steek in mijn rechterkant zo aan de onderste ribben. Het verzwijgen is echt niet slim geweest, maar ik had gehoopt dat het weg ging zijn tegen de halve marathon en ik wou niemand ongerust maken of mijn poging niet laten doorgaan. Jaja ik hoor jullie nu al: echt niet heel slim. Maar soms doe ik ook wel eens stomme dingen.
De eerste kilometers gingen vlotjes, misschien iets te vlotjes en ging ik hier later spijt van krijgen. Dus toch mezelf maar een beetje getemperd. Gelukkig had ik wel al 1 ding op orde gekregen: mijn eten en drinken onderweg. Dit maal geen enkele last van mijn maag.
De route ging langzaam verder en het gevoel bleef redelijk goed. Al begon ik me wel al te vragen wanneer ik nu eindelijk es ingehaald ging worden. Op een bepaald moment was het zo ver (ik denk tussen 6 en 7 kilometer) de eerste loopster kwam mij voorbij. Tussen 8 en 9 passeerde ik terug de start en daar was het wel al wat drukker. Die aanmoedigingen deden ook wel deugd.
Nog alles was oke, al begon ik hier en daar toch me al wat zorgen te maken. Mijn longen deden niet helemaal wat ze moesten doen. Ineens wisten we niet (Mario was op zijn fiets mee) welke richting we uit moesten. Voor rechts gegaan, oeps nee het was toch de andere kant. Gelukkig niet teveel tijd verspild.
En ik liep weer verder (Mario fietste verder)…De route liep nu richting centrum, dus huizen waar wie weet wat weer opgestookt werd. Ik weet dat de meesten van jullie hier misschien geen last mee hebben. Maar spijtig genoeg merk ik het nogal snel en mijn longen nog sneller, vooral tijdens inspanning. Gelukkig had ik mijn puffertje bij.
Ineens merkte ik dat het precies niet meer zo vlot aan het gaan was. Mezelf wat terug herpakt en me terug op goede weg gezet. Dacht ik. Maar het liep niet meer hoe het moest. Momenteel zat ik nog wel op goede weg. Ik hoopte dat ik erdoor ging komen.
Vanaf dan begon het eerder overleven te worden, de inhalers gaven me allemaal wel aanmoedigingen en die hielpen om door te zetten. Maar mijn rechterkant was echt vreselijk pijn aan het doen, zelfs mijn billen waar ik normaal nooit last van heb. Komaan ik was er bijna. De tranen stonden echt in mijn ogen, ik wist dat er geen Pr (weer niet) in ging zitten. Maar om voor die laatste kilometer te stoppen, nee daar had ik echt geen zin in. Vechten voor elke meter, dat ging ik doen.
Wat was ik blij dat ik Pieter hoorde roepen nog een klein stukje, daar naar rechts en je bent er. Wat was ik toch zwaar teleurgesteld toen ik afdrukte. Ik moest echt even een hysterische huilbui onderdrukken. Weer niet …dat ging er door mijn hoofd. Waarom? Elke keer dat ik een poging waag, is het van net niet…zowel op de 5 als op de 10 en nu dus op de halve marathon. Oke nu was het iets meer dan net niet. Het liefst kroop ik weg in het allerkleinste gaatje om lekker uit te huilen.
Hier is een kleine verontschuldiging wel op de plaats. Een dochter van Pieter kwam de goodiebag brengen en ik weet niet of ik ze bedankt hebt. Ik had even een moment (of 20) nodig om mijn ademhaling terug op orde te krijgen. Dus sorry toptimummers en helpers dat ik jullie een beetje genegeerd heb. Bij dezen een dikke merci aan de helpers, de coach en de toptimummers.
Nog even over die goodiebag. Pieter had echt zijn best gedaan zeg; zo uitgebreid. Een dank je wel aan alle sponsors.
Dit brengt me bij al de reacties op sociale media die ik kreeg. De meesten zijn meelevend, nu ja eigenlijk allemaal. Toch zijn er reacties van dat tijd niet belangrijk is, waarom huilen,… Laat ik het zo stellen: tijd is natuurlijk niet belangrijk en jezelf vergelijken met anderen ook niet. Toch is het een teleurstelling als je hard werkt voor iets, je traint een hele tijd vol overgave en dan kan je het niet omzetten in een PR. Huilen en teleurgesteld zijn, horen er dan eenmaal bij. Dit mag ook een plaats in het hardlopen hebben. Het is natuurlijk niet het einde van de wereld. Soms win je, soms verlies (of baal) je. Het was nu eenmaal mijn emotie op dat moment. Als ik het zo bekijk, ben ik wel trots dat ik doorgezet heb en trots dat ik weer een halve in mijn benen heb.
En over dat pijntje: ik zal er toch maar mee naar de dokter gaan, ik denk dat dat het verstandigste. Ik vermoed dat mijn hevige teleurstelling ook kwam van de pijn die ik voelde. Mijn andere halve marathons hebben nooit zoveel pijn gedaan.
Wat vinden jullie: mag je teleurgesteld zijn als je je doel niet bereikt hebt? Mag je hierom even uithuilen? Of moet je direct trots kunnen zijn?
Liefs
Linda
Reacties
Teleurstelling hoort er eenmaal bij ! Zoals je zelf schrijft heb je de dag nadien het al een plaats kunnen geven. Als je voor iets traint, wil je het ook goed doen. Op het moment zelf mag/moet je teleurgesteld zijn als je uw doel niet haalt. Langs de andere kant, wie kan er zeggen dat ze op een regenachtige zondagochtend 21 km hebben gelopen ??? Das al een TOP prestatie op zich 💪
Maar naar uw lichaam luisteren is ook nodig 😉
Nu effe rust nemen en verder trainen naar de volgende uitdaging.
Teleurstelling mag absoluut. Betekend ook dat je ervoor gegaan bent! Maar zoals Pieter het altijd zegt : als je alles gedaan hebt waar je controle over hebt goed uitgevoerd hebt, dan hangt het nog altijd af van andere factoren waar je geen controle over hebt, zoals pijntjes, het weer, en zelfs een iets mindere dag. Blijft toch een topprestatie dat je deze afstand uitloopt. Chapeau 🔝
hihi, dat was dus woordelijk wat Pieter nadien tegen mij zei. Ook een gekneusde rib zal wel niet ideaal zijn. Nu vind ik het ook wel een topprestatie en ben trots op mezelf
ps af en toe kan ik wat hyperventileren, zoals toen na de finish. Gelukkig weet ik het en ga dan gewoon mijn ademhalingsoefeningen doen. Toch bedankt om je bezorgdheid toen.
Dank je
Ik ben wel trots op mezelf dat ik doorgezet heb en het is en blijft een halve marathon he.
Teleurstelling hoort er zeker bij. Ik herken ook wel wat je schrijft hoor, ik train ook al tijden om sneller te worden, ik ben echt een beetje een slak namelijk maar krijg het steeds niet voor elkaar. Ik baal daar soms ook van maar bedenk mij dan ook dat ik het wel maar mooi doe. Jij hebt gewoon even een halve marathon gelopen hé, dat is niet niks he! Ik hoop dat de teleurstelling inmiddels plaats heeft gemaakt voor een trost gevoel 😉
Met een slak zijn is niets mis. Ik ben ook een slak Maar ik zeg altijd maar: snelheid is relatief. (oke toen even niet). Het trots gevoel is er zeker gekomen.
Eerst en vooral: proficiat met je halve marathon!
En tuurlijk mag je teleurgesteld zijn, als je voor iets getraind hebt en het dan niet haalt. Maar je moet het dan inderdaad de volgende dag wel een plekje kunnen geven, en zo te zien is jou dat wel gelukt! Succes bij de dokter, hopelijk niets te erg!
Het heeft al een mooi plekje gekregen hoor, ik ben er zelfs een beetje trots op. Het verdict van de dokter was gekneusde ribben (hoe ik daaraan kwam,geen idee)
Tuurlijk mag je teleurgesteld zijn!
Was ik vorig jaar ook!
28 september liep ik een halve marathon “wedstrijd” als training. Gemiddelde van 8,3km/uur met 200 hoogtemeters en continu wind tegen (liepen vh ene dorp naar het andere).
Super tevreden met de tijd, had nog 5 weken extra training en de halve met deeltijd onder de 2u30 was volledig vlak en rondjes dus geen optie op continu wind tegen…
Liep daar ook 8,3km per uur gemiddeld, hartslag gemiddeld 4 slagen hoger dan de eerste, en totaal geen goed gevoel.
Ik was ook teleurgesteld, 4 maand hard werk hoor niets…
Maar de week nadien een training met de club 10km, en daar liep ik mijn pr (1u3m11s)…
De trainingen hadden dus toch iets opgebracht.
Met de je ribben is dit mss niet mogelijk nu, maar de trainingen hebben zeker iets uitgehaald, dat zal je wel zien!
Succes nog verder, en wie weet kunnen we ergens samen aan de start staan met als doel onder de 2u30 😉
Ja voor niets zullen de trainingen wel niet geweest zijn. Ik moet toegeven dat ik nu wel trots ben dat ik doorgezet heb en het uitgelopen heb. Voorlopig zit er niet echt lopen in, maar ik ga voor een topvoorjaar gaan
Wie weet zien we elkaar wel dan op een halve marathon. En ik geloof erin dat we onder die 2u30 kunnen geraken.
Jij ook nog veel succes met je trainingen