Oktober was afgesloten met gedwongen rust. Vervelend, maar beter zo. De eerste dagen van november was ik vooral groggy van de pijnstillers. Na een week had ik geen zware pijnstillers meer nodig en bedacht dat ik dan ook maar es kon starten met terug hardlopen. Amai, waar was die conditie heen zeg? En die stomme ribbenkast, die werkte toch nog niet helemaal mee. De eerste loopjes waren niet echt heel pijnlijk. Enkel voelbaar en nadien voelde mijn ribbenkast stijf aan.

Mario was ook al zijn gips kwijt en kon nu stilletjes terug mee beginnen te hardlopen. Zo konden we samen terug rustig opbouwen. Zijn eerste loopjes waren ietsje zwaarder voor hem, zo moest ik zeker heel rustig blijven lopen. Zoals mijn coach heel laconiek opmerkte: je bent eindelijk es sneller dan Mario (stilletjes toch een droom van me)

Gelukkig hebben mijn beentjes en spieren al heel veel kilometers gelopen en is mijn basis, de fundering van mijn conditie al heel stevig. De trainingen gingen vlot vooruit. Niet dat ik totaal geen last meer had van mijn blessure. Af en toe moest ik toch een training iets rustiger doen of zelfs wat vroeger stoppen. Al bij al, vielen deze wel mee.

Tijdens het traag typen van deze blog kom ik ineens tot de conclusie dat november toch echt wel een saaie maand was. Buiten het terug kunnen starten met hardlopen, is het enige wat er nog te vertellen is, is het probleem met mijn hand. ‘Traag typen’, daartoe ben ik voorlopig veroordeeld.

De ziekte van Duputryen zit in mijn familie. Voor degenen die dit niet goed kennen, geef ik 1 tip google het maar niet. Als je sommige foto’s ziet, krijg je misschien bang. Het is een afwijking waartoe je vingers niet meer gestrekt geraken (denk aan een klauwhand). Gelukkig is het nog niet zo erg bij me. Rechts zie je al een knobbel en ringvinger+pink komen niet meer volledig recht. Normaal geen probleem, want ik ben links. Tot dus deze maand. Mijn linkerringvinger begon ineens dienst te weigeren, evenals mijn pink en middenvinger links. Gevolg ik moet mijn hand anders leren gebruiken. Typen deed ik altijd blind en met 10 vingers. Voorlopig lukt 10 niet helemaal en blind moet ik mee oppassen want ik zit er soms naast. Gelukkig heb ik om te hardlopen geen deftige handen nodig. Enkel mijn veters strikken kan af en toe een probleempje opleveren.

November is dus een maand dat niet echt een indruk heeft nagelaten. Een maand die vlug vergeten gaat zijn vermoed ik. Op naar december en mijn trainingen voor weer nog eens een snelle 5 km (die gaat wel pas in januari door).