Nee, voorlopig nog geen blogje over hardlopen. Het sputtert allemaal wat tegen de laatste tijd. Daarom een klein blogje over hoe het de laatste tijd met me gaat. Als je mijn instagram volgt dan zal het wel al opgevallen zijn: veel minder loopfoto’s dan anders…zelfs een stuk minder actief op sociale media. Momenteel ben ik druk op zoek naar een nieuw ritme en zit in spanning af te wachten op de uitslag.

Onlangs ben ik langs de reumatoloog gestuurd, mijn handen waren echt niet te doen soms. Ik kon (en kan) ze af en toe echt bijna niet gebruiken. Daarnaast ook wat last van vermoeidheid en niet in gang geraken ’s ochtends. Bij de reumatoloog een hele doorlichting gekregen. Een paar dagen later zou ik de uitslag krijgen en de opstart van de medicijnen. Echter de dag voordien werd de reumatoloog zelf ziek…Gevolg is dat ik momenteel nog altijd niets weet. Wel vervelend die onzekerheid.

Om het verschil te illustreren, zal ik het verschil tussen mijn ochtenden voordien en nu es vertellen.

Mijn ochtenden vroeger:

O, ik ben wakker…es kijken, ha nog 5 minuten en de wekker gaat. Tja ik kan er evengoed al uit he. Hup uit het bed, hup in de kleren. Vlug ontbijten, o kijk…er ligt nog wat was (of vaat of…), vlug insteken/opruimen…Als het een loopdag is, gaan de loopkleren aan en ging ik op pad.

Mijn ochtenden nu:

O help, de wekker gaat. Nu al..;het is niet waar. Strompel, strompel naar beneden. Amai wat voel ik me oud. Mijn gewrichten hebben precies wat olie nodig. Zo stram dat ik me voel. Kop koffie en nog even op de zetel (als het lukt in te schenken, want het is niet de eerste keer dat het kopje ineens uit mijn handen valt of dat ik de koffiekan niet fatsoenlijk kan vastpakken). Oke…ik zal me es aankleden..Lopen? Ben je zot…straks misschien.

Natuurlijk zijn er ochtenden dat het iets vlotter gaat, maar mijn lichaam is meestal een sputterende motor die langzaam op gang komt. Over mijn handen nog maar te zwijgen. Eenmaal dat de dag vordert gaat het wel beter. Toch kan ik, zelfs na toch eens een goede nachtrust, me zo ineens vermoeid voelen. Om die reden heb ik iets nieuws ingevoerd in mijn routine: een middagdutje.

Na het middageten kruip ik even in bed. Gewoon een klein uurtje slapen en ik kan er weer tegen voor de rest van de dag. Voorlopig werk ik nog altijd thuis en lukt dit zonder problemen. Om nadien direct terug fit te zijn (want na zo een dutje was ik altijd eerst wat suf) ga ik met Rubio een wandeling doen.

Om die redenen is het hardlopen wat minder. Gewoon het lukt even niet zoals ik wil en zoals ik gewoon ben. Momenteel heb ik al mijn doelen ‘on hold’ gezet en mijn trainingsschema in de vuilbak gekieperd. Ik loop wanneer het gaat en hoe het gaat. Tempo, afstand…telt voorlopig niet. Gewoon genieten van de momenten dat ik kan. Misschien werkt mijn motor straks weer goed en ga ik terug trainen. Wie weet.

Daarnaast ga ik ook tweemaal in de week zwemmen om mezelf toch wat in conditie te houden. Ook heb ik yoga herontdekt. Zo hoop ik mijn lichaam wat soepel te houden. Daarnaast werkt het wat meditatief en daardoor lukt het me alles wat beter te plaatsen.

Ik hou jullie op de hoogte van verdere ontwikkelingen (als mijn vingers meewerken welteverstaan).

Liefs
Linda