Ik moet wat bekennnen: soms kan ik gewoon mijn kop in het zand steken en blijven ontkennen. Zo dus met mijn voet. Als je me al een tijdje volgt, dan kun je het al raden. Voor al die anderen: ik sla nogal snel mijn voet om. Ik steek het meestal op mijn sudeck (wat grotendeels ook wel is). Maar er is een verschil tussen af en toe omslaan en bij de minste instabiliteit er bijna te liggen.

Onlangs was ik op controle bij de orthopeed omwille dat mijn voorschrift voor steunzolen vernieuwd moest worden. Zou ik het nog eens ter sprake brengen, dacht ik voordien, das misschien wel het slimste he. Misschien is het niks (dus toch die stomme sudeck) of misschien is het iets simpels. Ergens wist ik wel wat het probleem was, want het is niet mijn eerste rodeo. Toch: kop blijf nog liever wat in het zand zitten.

Speciale voet, dat is altijd de diagnose van de dokters. Maar die speciale voet heeft ook wat problemen met de stabiliteit van de enkel. Na wat onderzoeken, waarbij de dokter durfde te vragen hoe lang geleden die sudeck was (voor de nieuwsgierigen: ik was 16 en ben nu 44…reken maar uit) had hij een bijkomende diagnose: chronische mechanische enkelinstabiliteit.

Mijn enkelbanden zijn iets te lang/slap. Gevolg: ik heb een te grote beweeglijkheid in de enkel. Mijn sudeck heeft de voet verzwakte en zorgde voor constante pijn, dat ik het veel te normaal vond dat ik constant pijn had. Ook vond ik het iets te normaal dat ik last had met oneffen grond om over te lopen. Of dat ik bij het minste door mijn enkel ging.

Maar dat is niet enkel mijn probleem. Zoals je misschien al weet, heb ik ook last van hamertenen. Gelukkig heb ik hier geen last van. Echter zijn die ontstaan omdat mijn grote teen te klein is. Letterlijk het bot is te kort. Zo rol ik niet af over mijn grote teen, maar over het midden van mijn voet. Mijn lichaam heeft het verschil gecompenseerd door die andere langere tenen te laten klauwen en dus korter laten komen.

Hamertenen met te korte grote teen, sudeck en reken hier nog een typische holvoet bij, dan kan je begrijpen dat zelfs dokters mijn voet speciaal vinden. Maar jij loopt toch hard, hoor ik jullie denken. Volgens de dokter heeft dit absoluut geen kwaad gedaan. het heeft me eerder geholpen. Door het hardlopen zijn mijn spieren wat versterkt. Al vindt zelfs de dokter het ferm dat ik ermee een marathon kan lopen (ge moet me niet onderschatten he :-p)

De oplossing: toch nog es naar de kine voor de enkel, steunzolen blijven dragen en in januari terug controle en mri. Hopelijk is tegen dan iets stabieler. Anders is er dan nog maar 1 optie, buiten ermee te blijven sukkelen: een operatie. Echter met mijn sudeck opereren ze niet graag. Dus vingers kruisen en hopen dat dit keer de kine echt werkt.

Die rare tenen gaat hij voorlopig zo laten. Zolang ik er geen last van heb, doen ze er niets aan. Ook hier: opereren doet ze niet graag met die stomme sudeck.

De kop nogmaals in het zand steken? Neeuh dat doe ik niet meer. Vanaf nu ga ik eraan werken. Want ergens wil ik ooit nog eens een marathon kunnen lopen. Liefst zonder teveel pijn en tijdens de voorbereidingen geen gesukkel meer met het omslaan van de voet. Dus vanaf nu ga ik 2 keer per week naar de kine en ga netjes mijn oefeningen thuis doen. Beloofd. Zodat ik niet geopereerd moet worden om ervan af te geraken.

Want die pijn van sudeck wil ik echt niet meer.
Ze zeggen dat je pijn vergeet. Ik geloof dit toch niet helemaal. De pijn die ik toen gevoeld heb, staat me nog heel helder voor het oog. Zelfs nu ik erover schrijf, begint ik die pijn precies terug te voelen.

Ondertussen blijf ik rustig lopen. Wel gaat de halve marathon als doel even on hold. Totdat ik in januari terug naar de dokter geweest ben.

Liefs
Linda