Wanneer al die ballen ineens vallen…
Zoals de meesten onder jullie wel weten, heb ik een overvloed aan ideeën en projecten die ik graag wil realiseren. Ik ben een bezige bij, altijd bezig met iets nieuws. Maar soms is het ook weleens te veel van het goede.
De laatste tijd voelde ik me dan ook steeds meer overvraagd. Ik had het gevoel dat ik geleefd werd in plaats van dat ik zelf aan het roer stond. Naast mijn fulltime job wou ik ook nog een graduaat halen, lopen, bloggen, fotograferen, tijd doorbrengen met mijn paarden… Het waren simpelweg te veel ballen om in de lucht te houden.
Ik deed alles met evenveel enthousiasme en passie, maar het werk werd stressvoller, het studeren (en dan vooral die twee talen!) was verwarrend, het hardlopen lukte niet meer zoals het hoorde en bloggen en fotograferen schoten er helemaal bij in.
Ik merkte dat ik vooral aan het overleven was. Elke week was hetzelfde: werken, thuiskomen, misschien nog even wat lopen en dan uitgeput op de zetel ploffen. Het was dringend tijd om op de rem te gaan staan.
Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Ik ben het gewoon om altijd ‘aan’ te staan en met duizend projecten tegelijk bezig te zijn. En als ik dan even rust nam, voelde ik me schuldig. In mijn hoofd hoorde ik dan een stemmetje dat zei: “Terwijl je hier zit te luieren, kan je ook dit en dat doen. En je weet toch dat je dat nog moet doen, en dat en dat en dat…”
Op een bepaald moment ging het echt niet meer. De tranen sprongen me al in de ogen als ik er maar aan dacht dat ik weer moest gaan werken. En als er dan iets gebeurde, of als ik gewoon even aan mijn to-do-lijst dacht, was het hek van de dam.
Ik besefte dat ik niet goed bezig was. Het was tijd om alles opnieuw te gaan prioriteren. Maar ik was er nog niet klaar voor om de koe bij de horens te vatten. Daarom heb ik Instagram even opzij gezet, mijn bloglaptop dichtgeklapt en mijn fototoestel in de kast gelegd. Werk en school waren even het enige wat telde. Gelukkig ben ik wel blijven lopen, want dat was mijn uitlaatklep.
Nu gaat het langzaamaan weer beter. Ik ben goed aan het nadenken over wat ik nu op de eerste plaats ga zetten. Zo heb ik al een vak laten vallen (Frans), want twee talen studeren gaf me te veel stress. Eerst maar eens goed Engels leren, en dan volgend jaar zie ik wel weer verder met Frans.
Voor de rest weet ik het nog niet zo goed. Ik ben op de goede weg naar herstel, maar ik ben er nog niet helemaal. Daarom waak ik erover om niet te veel hooi op mijn vork te nemen. Ondanks de vele ideeën die ik heb om over te bloggen… maar ik vind de tijd niet om ze deftig uit te werken. Voorlopig blijven ze even als concept bestaan. Vanaf dat ik terug een ritme gevonden heb, deel ik ze graag met jullie.
Maar voor nu is deze blog al meer dan genoeg. Bedankt voor het lezen!
