Mijn ‘rustige training’ in Leuven liep iets uit de hand 😅
Een wedstrijd stond al een tijdje in mijn agenda, maar tijdens de voorbereiding bleef het er angstvallig stil rond. Waarom eigenlijk? Geen idee. Misschien speelde de stille hoop mee dat het dit keer wél goed zou gaan.
Ondanks dat vage onderbuikgevoel vertrok ik toch met een stiekem tijdsdoel in mijn achterhoofd. Tegen iedereen had ik stoïcijns verkondigd dat het puur een training was voor de 10 Miles in Antwerpen, een rustige duurloop. Maar stiekem hoopte ik de finish binnen de 1u30 te bereiken. Begot, die operaties hadden me toch trager gemaakt dan ik lief was.
Ja, die twee operaties spookten onmiskenbaar door mijn hoofd in de startbox. Twee jaar geleden leek het hardloopverhaal definitief ten einde en verdwenen mijn trouwe loopschoenen naar de zolder. Maar toen ik na de tweede ingreep onverwacht groen licht kreeg, klom ik meteen weer die boom in om ze tevoorschijn te halen.
Maar hoe is die 10 kilometer nu precies verlopen? Laat me je meenemen van de ochtendlijke zenuwen, via de startbox en het verrassende parcours, tot over de finishlijn.
De wekker ging ’s ochtends en de zenuwen gierden meteen door mijn lijf. Gelukkig hadden we de dag ervoor alles al klaargelegd, inclusief onze ontbijt- en lunchpakketjes. Het enige wat restte, was onszelf aankleden en de honden uitlaten. Na de wandeling volgde een kop koffie en toen konden we vertrekken.
Onderweg werkte ik mijn sandwiches naar binnen, dronk voldoende en maakte Mario gek met mijn nerveuze gepraat. Leuven, dat was alweer een tijd geleden. Daardoor was ik één belangrijk detail vergeten: het is daar heuvelachtig. Een onthulling die kwam toen ik het parcours nog eens bekeek, en vooral de hoogtemeters. Oeps.
Aangekomen, de auto geparkeerd en een korte wandeling naar het evenemententerrein. Startnummer opgehaald en toen was het wachten op het startschot.
Na een stevige regenbui was het tijd om richting de startvakken te wandelen. Wat een afstand zeg! Als trage loper had ik gelukkig een voordeel: ik kon meteen achteraan aansluiten. De snellere lopers moesten nog een eindje verder. Toen begon het lange wachten. Want starten in waves heeft zo zijn voordelen, maar ook nadelen. Het startschot had al geklonken en wij stonden nog stil. Ineens begon ik me zorgen te maken over de tijdslimiet. Voor de 10 kilometer was die twee uur, om 11u30 ging de finish dicht. En wij stonden al tien minuten stil… dat betekende tien minuten minder… en ik ben al zo traag…
Gelukkig mochten we eindelijk vertrekken en verdwenen die zorgen als sneeuw voor de zon.
Ondanks mijn voornemen om niet te snel van start te gaan – ik had zelfs een pacingstrategie ingesteld op mijn horloge – was het lastig om me niet te laten meeslepen door de energie van de groep. Eigenwijs probeerde ik rustig te lopen en mijn eigen tempo te vinden.
Het eerste deel van het parcours ging bergaf. Heerlijk, maar dat betekende onvermijdelijk dat we richting de finish weer moesten klimmen. En daar was ineens die piek die ik op de hoogtemeters had gezien. Het stijgingspercentage? Geen idee, maar het voelde alsof ik tegen een muur opliep. Mijn strategie: rustig starten en zien hoe ver ik kom. Nog geen halveweg besloot ik toch maar even te wandelen. Ik merkte verrassend genoeg dat wandelen sneller ging dan lopen op die steilte, want ik haalde heel wat lopers in. Eens boven werd het even vlak, waarna de afdaling werd ingezet.
Vanaf dat moment zette ik mijn verstand op nul en begon ik gewoon te lopen. Langs het water was het vlak, dus nam ik dit stuk vooral als recuperatie. Een rustig tempo om mijn benen niet compleet op te blazen, want er moest nog geklommen worden. Niet meer zo steil, maar toch een behoorlijk eind.
Op een bepaald moment zagen we plots lopers in tegengestelde richting lopen. Amai, wat een meute lag er nog voor me! Stiekem was ik wel benieuwd hoeveel lopers er nog achter me liepen. Toen ik de bocht om was, zag ik dat het er toch nog een heleboel waren. Een kleine mentale boost.
Daarna liepen we het centrum weer in. Ondanks dat het niet echt meer klimmen was, voelde ik het wel in mijn benen.
Na wat innerlijk gemopper doemde de bocht naar de finish op. Langzaam versnelde ik weer. Ik had eigenlijk die laatste vijfhonderd meter willen sprinten, maar dat bleek iets te ambitieus. Vanaf de laatste honderdvijftig meter gaf ik alles wat ik had, al was dat misschien niet spectaculair om te zien. Maar het voelde als een keiharde sprint.
De finishlijn passeerde ik in een officiële tijd van 1u21. Negen minuten sneller dan mijn oorspronkelijke streefdoel! Deze ‘wedstrijd’ heeft me het nodige zelfvertrouwen gegeven voor de 10 Miles in Antwerpen. Of ik het daar ga durven om vanaf het begin iets sneller te lopen? Nee, dat denk ik niet, want er moeten tenslotte twee tunnels overwonnen worden.
Wel heb ik besloten om al mijn persoonlijke records op de verschillende afstanden terug op nul te zetten. Anders blijf ik mezelf toch de hele tijd vergelijken met mijn oude tijden.
